این عشق بلی عطای درویشانست

خود را کشتن ولایت ایشانست

دینار و درم نه زینت مردانست

جان کرده نثار کار آن مردانست

کمال دوست چه آمد ز دوست بی‌طمعی

چه قیمت آورد آن چیز کش بها باشد

عطا دهنده ترا بهتر از عطا به یقین

عطا چه باشد چون عین کیمیا باشد

بی تو جانا قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد

گر برتن من ز فان شود هر مویی

یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

همه جمال تو بینم، چو دیده باز کنم

همه تنم دل گردد کی باتو راز کنم

حرام دارم با دیگران سخن گفتن

کجا حدیث تو آمد سخن دراز کنم

تا شیر بدم شکار من بود پلنگ

پیروز بدم بهر چه کردم آهنگ

تا عشق ترا ببر درآوردم تنگ

از بیشه برون کرد مرا رو به لنگ

امروز بهرحالی بغداد بخاراست

کجا میر خراسان است پیروزی آنجاست

ای بی‌خبر از سوخته و سوختنی

عشق آمدنی بود نه آموختنی

معدن شادیست این معدن جود و کرم

قبلۀ ما روی یار قبلۀ هر کس حرم