هرکه به خویشتن رود ره نبرد به سوی او

بینش ما نیاورد طاقتِ حسنِ روی او

سالها در پی مقصود به جان گردیدیم

یار در خانه و ما گِرد جهان گردیدیم

صوفی که به خرقه دوزیش بازاری است

گر بخیه به فقر می‌زند خوش کاری است

ور خواهش طبع دست او جنباند

هر بخیه و رشته‌اش بت و زنّاری است

ذره‌ای از نور روی من چوبرمنصور تافت

همچو قندیلی ز دارش سرنگون آویختم

ای دوست وجود و عدمت اوست همه

سرمایهٔ شادی و غمت اوست همه

تو دیده نداری که ببینی او را

ورنه ز سرت تا قدمت اوست همه

ای از غم دیدن رخت حیران، من

وندر طلب وصل تو سرگردان، من

بودن به تو مشکل است ونابودن آه

سرگردان من، بی سر و بی سامان، من

بخشای بر آنکه بخت یارش نبود

جز خوردن غم‌های تو کارش نبود

در عشق تو حالتیش باشد که در آن

هم با تو و هم بی تو قرارش نبود

ره سلامت و رندی بود نشیب و فراز

تو پای شوق نداری به کوی دوست متاز

آوازهٔ عشق ما به هر خانه رسید

دود دل ما به خویش و بیگانه رسید

از درد غم عشق به هرجا که رویم

گویند ز ره دور که دیوانه رسید

گر عشق نبودی و غم عشق نبودی

چندین سخن نغز که گفتی و شنودی

ور باد نبودی که سرِ زلف ربودی

رخسارهٔ معشوق به عاشق که نمودی

چو من هرکس ازین می خورد جامی

نمی‌داند حلالی از حرامی

ز ننگ کفر و ایمان درگذشتم

نهادم خوش برون از هردو گامی

هر مشقت که آیدت در عشق

سر بنه وز سرور خه خه زن

ورنه ای مرد، گردِ عشق مگرد

چون مخنث ز دور وه وه زن

در راه چنان رو که سلامت نکنند

با خلق چنان زی که قیامت نکنند

در مسجد اگر روی چنان رو که ترا

در پیش نخوانند و امامت نکنند

برذره نشینم بچمد بختم بین

موری به دو منزل نکشد رختم بین

گر لقمه ز خورشید نمایم به مثل

تاریکی سینه بردهد بختم بین

جمعی به تشکّک‌اند جمعی به یقین

یک قوم دگر فتاده اندر ره دین

ناگاه منادئی برآید ز کمین

کی بی خبران راه نه آن بود نه این

مردان میِ معرفت به اقبال کشند

نه چون دگران دردی اشکال کشند

علمی که به درس و بحث حاصل گردد

آبی است که از چاه به غربال کشند

علمی که حقیقتی است در سینه بود

در سینه بود هر آنچه درسی نبود

صد خانه پر از کتاب کاری ناید

باید که کتابخانه در سینه بود

شاها دلِ آگاه، گدایان دارند

سر رشتهٔ عشق بی نوایان دارند

گنجی که زمین و آسمان طالب اوست

چون درنگری برهنه پایان دارند

تا مرد به تیغ عشق بی سر نشود

در حضرت معشوق مطهر نشود

هم دوست طلب کنی و هم جان خواهی

آری خواهی ولی میسر نشود

خواهی که ترا رتبهٔ ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کاین هر دو به وقت خویش ناچار رسد