عشق حق و سر شاهد بازیش

بود مایهٔ جمله پرده سازیش

یک نظر قانع مشو زین سقف نور

بارها بنگر ببین هَلْمِن فُطُور

هُوَ الواحدُ الفَرْدُ الکَثیرُ بِنَفْسِهِ

فَلَیْسَ سِواهُ اِنْنَظَرْتَ بِدِقَّةِ

بهر چشم دوستان، یزدان فرد

شش جهت را مظهر آیات کرد

چیست آدم را که در فرزند نیست

در شکر چه بود که اندر قند نیست

چو آدم را فرستادیم بیرون

جمال خویش بر صحرا نهادیم

جمال ما ببین کاین راز پنهان

اگر چشمت بود، پیدا نهادیم

تعین نقطهٔ وهمی است برعین

چو عینت گشت صافی عین شد غین

کفر ودین هر دو در رهش پویان

وَحْدَهُ لاشَرِیکَ لَه گویان

زما تا حضرتش نه فصل ونه بین

ولی مهجور ازو هم علم و هم عین

آنجا که آفتاب بتابد ز اوج عز

سرگشتگی است مصلح ذره در هوا

هست در وصف او به وقت دلیل

نطق تشبیه و خامشی تعطیل

وَانیِّ وَاِنْکُنْتُ ابْنَ آدَمَ صُوْرَةً

وَلیِ فِیْهِ مَعْنَی شاهِدٍ بِأُبُوَّتیِ

اگر صد سال از ایشان باز گویم

همان سرگشته تر هر دم ز گویم

ز عقل و دانش هر کس فزونند

خدا داند مرایشان را که چونند

کسی طوفان بی دینی نبیند

[...]

هر زبانی را زبان دانی سزاست

رو زبان دان گوی گرشه ور گداست

یکی جهان حقیقی است این خجسته کتاب

نه چون جهان مجازی، پر از قشور و لباب

قشور چیستش؟ الفاظِ نیک عَذب متین

لباب آن چه؟ معانی پاک نغز صواب

اگر معانی پاینده‌اش نه چشمهٔ خضر

[...]

هرکه خواهد هم نشینی با خدا

گونشین اندر حضور اولیا

گر هزارانند یک تن بیش نیست

جز خیالات عدد اندیش نیست

در اندرون من خسته دل ندانم چیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

آنچه در آفاق و انفس محتوی است

جمله در انسان کامل منطوی است

چون خلیل آمد خیال یار من

صورتش بت معنی آن بت شکن