مهیا آمد از بهر سواری

به پیل آسمان پیکر عماری

چو خرگاهی زده در کوهساری

چو فانوس فروزان از ح صاری

به شوق عاشق آن معشوق سرمست

[...]

برت آن کفش چوبین بست بر سر

عزیزش داشت از صد تاج گوهر

به نومیدی از آنجا باز گردید

نیامد رام تنها باز گردید

برون شهر اود آمد بایستاد

[...]

شنیدم کز حسد با آن گل اندام

ز خردی بود دشمن خواهر رام

چو خار آمیخته دایم به گلبن

همی جستی به حرفش جای ناخن

زبان را داد روزی نرمی دل

[...]