چه سازی سرای و چه گویی سرود

فروشو بدین خاک تیره فرود

یقین‌دان که همچون تو بسیار کس

فکندست در چرخ چرخ کبود

چه برخیزد از خود و آهن تو را

[...]

ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود

وی آتش عشق تو دلم سوخته چون عود

چه باک اگرم عقل و دل و جان بنماند

گو هیچ ممان زانکه تویی زین همه مقصود

در عشق تو جانم که وجود و عدمش نیست

[...]

رُهبان دَیْر را سببِ عاشقی چه بود؟

کاو روی راز دیر به خَلقان نمی‌نمود

از نیستی دو دیده به کس می‌نکرد باز

وز راستی روانِ خلایق همی‌ربود

چون در فتاد در محنِ عشق زان سپس

[...]

در عشق مرا چون عدم محض فزود

از هستی خویشم عدم محض ربود

چون جان و دلم در عدم محض غنود

کونین مرا چون عدم محض نمود

فانی شده، تا بود، مشوّش نشود

باقی به وجود جز در آتش نرود

چون اصلِ وجودِ کلِّ عالم عدم است

هرکو به وجود خوش شود خوش نبود

چون شمعِ جمال خود به پروانه نمود

پروانه ز شوقِ او فرود آمد زود

شمعش گفتا: چه بود گفت: آمدهام

تا جمله تو باشم و نمییارم بود

این بگفت و رفت از پیشش چو دود

هرچه بود اصلا همه آن هیچ بود

من نیابم در جهان بی‌آب سود

زانک زاد و بود من در آن بود

دیده‌ور مردی به دریا شد فرود

گفت ای دریا چرا داری کبود

عشق گنجم در خرابی ره نمود

سوی گنجم جز خرابی ره نبود

پس در آن موضع که زر بنهاده بود

موشی اندر گرد آن می‌گشت زود

یادش آمد آنچ حق فرموده بود

تن زد آن سرگشتهٔ فرسوده زود

در میان آه تو دانم که بود

در حقیقت توبه بشکستی چه سود

چون ندید از یاری ما شیخ سود

بازگردانید ما را شیخ زود

نفس، این اسرار نتواند شنود

بی نصیبه گوی نتواند ربود

سبزپوشان در فراز و در فرود

جمله پوشیدند از آن ماتم کبود

شیخ گفتا جان من پر درد بود

هر کجا خواهید باید رفت زود

مرد گفت اکنون ازین خجلت چه سود؟

کار چون افتاد برخیزیم زود

یک شبی روح الامین در سدره بود

بانگ لبیکی ز حضرت می‌شنود

صوفیی می‌رفت در بغداد زود

در میان راه آوازی شنود