گفت هر یاریم نجمی روشن است

بهترین قرنها قرن منست

چون خلیل آن کس که از نمرود رَست

خوش تواند کرد بر آتش نشست

بلبل شیدا درآمد مست مست

وز کمال عشق نه نیست و نه هست

آن گدا گفتا که من آن روز دست

شسته‌ام از جان که گشتم از تو مست

گفت تا نقاش غیبم نقش بست

چینیان را شد قلم انگشت دست

ما زوال آریم بر وی هرچ هست

زانک نتوان زد به غیر دوست دست

زنده از آب است دایم هرچ هست

این چنین از آب نتوان شست دست

گفت کاین هر دو جهان بالا و پست

قطرهٔ آب است نه نیست و نه ‌هست

دل در این سختی به صد اندوه خست

زانک عشق گوهرم بر کوه بست

جمله را در پر او باید نشست

تا ز ظلش ذره‌ای آید به دست

هدهدش گفت ای ز عشق گنج مست

من گرفتم کامدت گنجی به دست

هرک در جمعیتی خواهد نشست

در خرابی بایدش رفتن چو مست

این بدان چون این بدانستی نخست

سوی آن حضرت نسب کردی درست

گفت تسبیحم بیفکندم ز دست

تا توانم بر میان زنار بست

کی کنند، ای از شراب شرک مست

زاهدان در کوی ترسایان نشست؟

ذره‌ای عشق از کمین درجست چست

برد ما را بر سر لوح نخست

چون نهاد آن شیخ بر زنار دست

جمله را زنار می‌بایست بست

آن مرید آن را چو دید از جای جست

کای نبی الله دستم گیر دست

گفت دختر گر درین کاری تو چست

دست باید پاکت از اسلام شست

خمر، هر معنی که بودش از نخست

پاک از لوح ضمیر او بشست