یکی نیکو مثل زد عاشق مست

که غرقه در همه چیزی زند دست

شد از سودای آن دلبر چنان مست

که گفتی شست جانش از جهان دست

مرا یکبارگی گرما فرو بست

ز سردی جهان شستم ز جان دست

درون خانه‌ای شد شاه سرمست

دلی برخاسته در نوحه بنشست

گهی از تشنگی از پای بنشست

گهی شبدیز را می‌برد بر دست

چنان درها بر آن دلبر فرو بست

که نتوانست بادی خوش برو جست

درآمد هرمز و از پای بنشست

گرفتش چون طبیبان نبض در دست

چو باهوش آمدند آن هر دو سرمست

گره کردند درهم زلف چون شست

بدل گفتا نمی‌دانم که او هست

که گلرخ شد به‌هشیاری ازو مست

مگیر از عاشق شوریده بر دست

که بدمستی عجب نبود ز سرمست

گل از گفتار او فریاد در بست

که فریاد از تو ای بیدادگر مست

رگ دختر ازان پس زود می‌جَست

که می‌زد هر زمانش بوسه بر دست

چنین گفت آنکه بودش در سخن دست

که هر دم زیوری نو بر سخن بست

خطش برگرد مه بر هم زده دست

ز سبزه بر گل تر نخل می‌بست

برفت و نبض او آورد در دست

چو نبض او بدید از جای برجست

ترا گر بنده بودی جای آن هست

که هستت در هنرهای جهان دست

پس آنگه دختر زنگی برون جست

درآمد پیش، سنگی چند در دست

چو سطر راست بازم با تو پیوست

چو خطکش می‌شوم در خط ازان دست

چو دختر کشته آمد دایه برجست

امان خواست و میان خاک بنشست

بگفت این وز درد دایه برجست

چو نی بر کینهٔ دزدان کمر بست