ز بی‌قوتی و از بی‌قوّتی شاه

به‌خواب آورد سر را بر سر راه

به غایت اشتها بودش همانگاه

که با او دست در گردن کند شاه

روان شد، تا فرود آمد به‌درگاه

سرایی چون بهشتی دید پر ماه

روان شو از پسم تا من هم آنگاه

به پیشت می‌برم شمعی درین راه

درامد لشکر عشق از کمین‌گاه

فگند آن هر دو عاشق را به‌یک راه

به‌بر سیم و به‌لب قند و به‌رخ ماه

چو شاه او را بدید از دست شد شاه

بدان بادی که مرد دست‌کوتاه

برآرد از جگر وقت سحرگاه

یقین دانم که بی‌شک اوست این ماه

ولکین سوخته‌ست از رنج این راه

گل آنجا کرد با خسرو کمرگاه

که زیر این کمر کوهی‌ست بر راه

ازان چندان بماند آن جایگه شاه

که معجون می‌سرشت از بهر آن ماه

به‌آخر رفت و گشت آن شمع در راه

درآمد از در دزدیده ناگاه

بگفت این و برفت از هوش آن ماه

بماند از کار او مدهوش آن شاه

ز خطّش ماه سر می‌تافت از راه

به‌زیبایی خطی آورده بر ماه

چنان در خنده آمد زان سخن شاه

که بست از خندهٔ‌ او بر سخن راه

جهان افروز با دل گفت صد راه

که ای دل نیست این دلبر به جز شاه

نه زان رویم من بی روی و بی راه

که در رویم شود بی روی تو ماه

بتان سیمبر با روی چون ماه

بیفگندند از تن جامه در راه

کنون در باغ اگر باشد دگر راه

پدید آرد همان بیماری ای شاه

منادی گر منادی کرد ناگاه

که هر کو آگهی دارد ازان ماه

چو دل خوش کرد از دیدار تو شاه

برون رفتن به باغ از شاه درخواه