کنون من جوهرم در بحر جانم

که هر لحظه دُر و گوهر فشانم

من اینجا دیدهام جان و جهانم

شده از روی او کشف عیانم

مرا اینست مقصود از جهانم

که این باشد همیشه زو عیانم

کف خاکم زبانی در دهانم

حقیقت نور دل هم جسم و جانم

چگویم وصف تو وصفت ندانم

وگر دانم ندانم تا چه خوانم

منم اینجایگه عطّار جانم

که میدانم ز خویش و خویش خوانم

کنون چون خواندهٔ دیگر مرانم

ولیکن از نشان گر بی نشانم

چو وصل تو هم از خویشست دانم

ز وصلت گویم و در وصل رانم

منم هم من توئی جان و جهانم

تو میگوئی که من چیزی ندانم

ز بهر عاشقانت جان فشانم

اگرچه جز یکی دیدت ندانم

دلم آگاه شد از راز جانم

حقیقت یافت وصل اندر نهانم

بیان وقتی در اینجاگه توانم

یقین گردد چو نبود در گمانم

من اینجا این زمان معشوق جانم

که جان را بیشکی راز نهانم

برم جمله یکی است از عیانم

از آن بر تخت معنی کامرانم

نخواهم گشت از تو یک زمانم

که بیشک مر توئی جان و جهانم

مرا گفتا که ای جان و جهانم

چگونه من که من چیزی ندانم

امید از روی تست ای جان جانم

که بیشک خود توئی راز نهانم

شدم خاموش تا کل جان جانم

نمود اینجا رخ از پرده عیانم

دل من واصلست این لحظه جانم

یکی اینجا است درعین العیانم