هرچه دادی در ره حق آن تست

هر که با اندک ز حق راضی شود

آن یکی بد این دو شد اسم عدد

این عدد پیدا نبود اندر احد

جمله یک ذاتست اما بی عدد

جمله یک چیزست کلّی در احد

چون همه یک گندمست آن از عدد

جمله فانی میشود اندر احد

جز تو کس را سجده نکنم تا ابد

گر قبولم ور بخواهی کرد رد

هرچه آتش را سپاری گم کند

جمله را یکسر بسوزد نیک و بد

گفت سرّ این همین دم کشف شد

زین همه مقصودم این امید بد

ای گریزان گشته از محبوب خود

پیش او یکسانست چه نیک و چه بد

مکر بر تلبیس میکرد از حسد

تا کند آدم مثال خویش رد

بازماندی تو به زندان ابد

ذرّه‌ای بویی نبردی از احد

کرد با مرغان دیگر جلوه خود

فارغ او از حادثات نیک و بد

دوست تر دارم ترا از جان خود

گر بود نزدیک من هر نیک و بد

دست زد تا زن در آرد پیش خود

زانکه عاشق گشته بود و بی خرد

گفت با من چون همی بینی تو خود

گرچه نیکی کردهٔ کردیم بد

اوست باقی چه ازل چه در ابد

او یکی بس قل هواللّه احد

باز ده ما را جوابی از خرد

تا خداوندجهان فرد احد

عقل پیدا کرده است از صنع خود

تا شود پیدادر آنجا نیک و بد

عقل این تقریرها کی ره برد

این سخن را عشق بر حق بشنود

چون همه او بینم از نیک و ز بد

پس چرا تاوان نهاده بر خرد

هست این صورت فرومانده بخود

گاه در نیکی و گاهی مانده بد