تا نگردد چشم دل بینای راه

کی توانی کرد در رویش نگاه

ای دریغا درّ من اینجایگاه

اوفتاده سرنگون در قعر چاه

بیشمارش لت زدند آنجایگاه

پس کشانش آوریدند نزد شاه

گر تو جوهر یافتی از پیش شاه

بگذری از کون و باشی فرق ماه

بر سر پایش نشاند آنجایگاه

تیغ محکم کرد آنگه تیز شاه

چون که آن درویش شد تسلیم شاه

ناگهان آمد عنایت در پناه

شاه شد آنگاه سوی بارگاه

بر سر تختش نشاند آنگاه شاه

گر ترا جوهر نباشد پیش شاه

کی توانی کرد در رویش نگاه

جوهر خود باز جو از پیش شاه

تا ترا جوهر دهد آنجایگاه

گر ترا سهمی دهد آن جایگاه

جان خود ایثار کن در پیش شاه

دیگران یکسر همه کردی تباه

صورت و صندوق می‌کردی نگاه

می‌شود پیدا و خود بینی به‌راه

جهد کن تا بازآیی با پناه

دید رویش را تمامی همچو ماه

از تف رویش نمیکرد او نگاه

راه من بنمای در این جایگاه

زانکه استادم بود در ره پناه

جهد کن تا خود ازو داری نگاه

تا نگردد رنج برد تو تباه

راه را میدید و میبرّید راه

تا مگر جایی رسد زان جایگاه

من چه گویم با تو در این جایگاه

این زمانم هست این جا عزم راه

گر نکواستی تو در این جایگاه

بو که ناگاهی بری در پرده راه

باز گرد و تو مروزان جایگاه

تا که گردی همچو ایشان بازراه

زنده است این کشته در آنجایگاه

همچو تو او نیز بودست او براه