سوی خاکی وز خاکت عیانست

ترا اینجا نمود جسم و جانست

تو از جانی و جان از تو عیانست

حقیقت بود جوهر جان جانست

دم باد از عیان لامکانست

که اندر جسم و جان راز نهانست

از آن دم آمده راز نهانست

نفخت فیه من روحی عیانست

حقیقت خاک اینجا خود مسلمانست

که بیشک مر خود او اسرار جانانست

حقیقت هر چهار از بود جانست

بدان گفتم که این سرها بدانست

حقیقت تیغ جانان راحت جانست

که آخر در حقیقت دید جانانست

دم آخر زوال جسم و جانست

چه غم چون عاقبت عین عیانست

قضای رفتست و اکنون چاره آنست

که تسلیمیم و جان اندر عیانست

یکی میبینم از عشقت عیانست

که این هر چار در ذاتت نهانست

همه جانست و جانان سرّ جانست

حقیقت دوست اندر جان عیانست

ترا عیسیّ جان در آسمانست

بچارم در چنین شرح و بیانست

در اینجا ذات کل او را عیانست

ز چارم مر ورا سرّ نهانست

حقیقت نور احمد در دل و جانست

درون جمله چون خورشید رخشانست

از این نورت لقای جاودانست

که مر این برتر از کون و مکانست

در اینجا آن حقیقت دان عیانست

هم اینجا و هم آنجابی نشانست

دلا مستقبل حالن تو آنست

که دیدار بقا در آن جهانست

بیان ما همه از عشق جانانست

حقیقت در یکی اسرار اعیانست

بیان ما همه از لامکانست

یقین در وی حقیقت جان جانست

بُتِ ما نی چو آن بتها بیجانست

که هم جان دارد و هم دید جانانست