ز جائی می برآید این سخنها

که جای جان و جانان است تنها

ای پاکی تو منزّه از هر پاکی

قُدُّوسی تو، مقدّس از ادراکی

در راهِ تو، صد هزار عالم، گردی

در کوی تو، صد هزار آدم، خاکی

در وصفِ تو، عقل، طبعِ دیوانه گرفت

جان تن زد و با عجز به هم خانه گرفت

چون شمع تجلّی تو آمد به ظهور

طاووسِ فلک، مذهبِ پروانه گرفت

ای هشت بهشت، یک نثارِ درِ تو

وی هفت سپهر، پرده دارِ درِ تو

رخ زرد و کبود جامه، خورشیدِ منیر

سرگشتهٔ ذرهٔ غبارِ درِتو

وصفت نه به اندازهٔ عقلِ کَهُن است

کز وصفِ تو هر چه گفته آمد، سَخُن است

در هر دو جهان هر گلِ وصفت که شکفت

در وادی توحیدِ تو یک خاربُن است

جان، محو شد و به هیچ رویت نشناخت

دل خون شد و قدرِ خاکِ کویت نشناخت

ای از سرّ موئی دو جهان کرده پدید!

کس در دو جهان یک سرّ‌مویت نشناخت

دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد

جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد

گر بر سر ذرّهای فتد سایهٔ تو

خورشید، از آن ذرّه، زکاتی طلبد

عقلی که جهان کمینه سرمایهٔ اوست

در وصفِ تو، عجز،‌برترین پایهٔ اوست

هر ذرّه که یک لحظه هوای تو گزید

حقّا که صد آفتاب در سایهٔ اوست

وصف تو که سرگشتهٔ او هر فلکی است

نه لایق سوز دل هر بی نمکی است

در جنب تو هر دو کون کی سنجد هیچ

کانجا که توئی دو کون و یک ذرّه یکی است

بر وصف تو دستِ عقل دانانرسد

و ادراکِ ضمیرِ جان بینا نرسد

عرشی که دو کون پرتوِ عَظْمَتِ اوست

موری چه عجب اگر بدانجا نرسد

ای از تو فلک بی خور و بی خواب شده

وز شوق تو سرگشته، چو سیماب، شده

هر دم ز تو صد هزار دل خون گشته

دل کیست که صد هزار جان، آب شده

خورشید، که او زیر و زبر می‌گردد

از تو،‌ به امید یک نظر می‌گردد

ذوقِ شکَرِ شُکْرِ تو طوطی فلک

تا یافت، از آن وقت، به سر می‌گردد

عالم که فنای محض، سرمایهٔ اوست

چون شش روزهست، لطف تو، دایهٔ اوست

هر ذرّه که در سایهٔ لطف تو نشست

بر هشت بهشت، تا ابد، سایهٔ اوست

هر دل که ز لطف تو نشان یابد باز

سر رشتهٔ خوددر دوجهان یابد باز

در راه تو هر که نیم جانی بدهد

از لطف تو صد هزار جان یابد باز

هر نقطه که در دایرهٔ قسمت تست

بر حاشیهٔ مائدهٔ نعمت تست

در سینه ذرّه ای اگر بشکافند

دریا دریا، جهان جهان، رحمت تست

هم گوهر بحر لطف بیپایانی

هم گنج طلسم پردهٔ دوجْهانی

بس پیدایی از آنکه بس پنهانی

بیرونِ جهانی و درونِ جانی

نه عقل به کُنْهِ لایزال تو رسد

نه فکر به غایت جمال تو رسد

در کُنْهِ کمالت نرسد هیچ کسی

کوغیر تو کس تا به کمال تو رسد

نه عقل، بدان حضرت جاوید رسد

نه جان به سراچهٔ جلال تو رسد

گر میجنبد سایه و گر اِستادست

ممکن نبود که درجمال تو رسد

آنجا که تویی هیچ مبارز نرسد

پیک نظر و عقل مُجاهِز نرسد

فی الجمله، به کنه تو که کس را ره نیست

نه هیچ کسی رسید و هرگز نرسد

نه لایق کوی تست سیری که بود

نه نیز موافقست خیری که بود

یک ذرّه خیال غیر، هرگز مگذار

کافسوس بود خیال غیری که بود