سزد گر بری بنده‌ای را گلو

که آید خداوندیش آرزو

جهان دیدگان را بنادیدگان

نکردند یکسان پسندیدگان

تا بدآنجا رسید دانش من

که بدانم همی که نادانم

چون بوق زدن باشد، در وقت هزیمت

مردی که جوانی کند اندر گهِ پیری

مرگ به پیری و جوانیستی

پیر بمردی و جوان زیستی

اگر کنم گله از وی عجب مدار از من

که وی بلای من است و گله‌ای بود ز بلا

که پازهر زهر‌ست که‌افزون شود

کز اندازهٔ خویش بیرون شود

اگر دوست مهمان بود یا نه دوست

شب و روز تیمار مهمان نکوست

این آتش عشق تو خوش است ای دلکش

هرگز دیدی آتش سوزندهٔ خوش

ای وای منا گر تو به چشم همه کس‌ها

زین گونه نمایی که به چشم من درویش

به‌نام نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

بشوی ای برادر از آن دوست دست

که با دشمنانت بود هم نشست

برادر برادر بود دوست به

چو دشمن بود بی‌رگ و پوست به}

عضوی ز تو گر دوست شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن

به یکی شغل دو کس را مفرست از پی آنک

به دو کدبانو ناروفته ماند خانه

گفتی آن آب قطره قطره همه

جمع شد ناگه و ببرد رمه‌}

پیش تو ما را سخن گفتن خطر کردن بود

بی خطر کردن برآید کی ازین دریا گهر}

نکته‌ای بین از دهان دهر بیرون آمده

نامه‌ای خوان پر معانی در مؤنت مختصر

سفهسالار لشکر‌شان یکی لشکر شکن کآخر

شکسته شد ازو لشکر ولیکن لشکر ایشان}

ترا توفیق خواهم در دعا تا

دهی هر کاردان را کاردانی