نبندی دل ای بخرد هوشیار

به جادوی نیرنگی روزگار

فریبنده دیوی ست زرّین پرند

سیه دل نگاریست سیمین عذار

فریبا نگردی به دستان او

[...]

به هجران، زاری دلهای خونین

ز حد بگذشت یا ختم النبیین

ز اشک و آه مهجوران بی تاب

جهانی غوطه زد در آتش و آب

سپاه درد، با جان در ستیز است

[...]

یا رب، به نشید سینه ریشان

یا رب به نیاز مهرکیشان

کز لطف دهی زبان گفتار

نطقی به ستایشت سزاوار

افسانه ای از مجاز خالی

[...]

به نام نگارنده هست و بود

فرازندهٔ این رواق کبود

سر داستان، نام فرخنده ای ست

که عقل از ثنایش فروماندهایست

خرد در کوی کوتهی و کمی ست

[...]

چه سان مدحت عشق سازم رقم؟

شکافد ز نامش زبان چون قلم

در اینجا قلم حکمت اندیش نیست

که عشق آتش و خامه، نی بیش نیست

بر آنم که آتش به نی در زنم

[...]

شبی سر برآوردم از جیب خویش

چو آهی که خیزد ز دلهای ریش

نگارندهٔ قصّهٔ باستان

رقم کرده بر دفتر راستان

که از پور سینا شنیدم که گفت

[...]

حزین از سخن سنجی بی حضور

دل نکته پرداز من شد نفور

چه یارا زبان را، چو دل یار نیست؟

چو دل تنگ شد جای گفتار نیست

دو نیم است و تنگ است دل چون قلم

[...]

آنکه بعد از نبی، وصیّ و ولی ست

نایب آفریدگار، علی ست

سجده ها وقف آستانهٔ اوست

خم از آن، پشت آسمان دو توست

بحر علمش محیط هستی شد

[...]

هست بر فسق، حمل کفر سزای

ترک حج را شمرده کفر، خدای

کفر هم در کلام مصطفوی

شده مُسند، به فاسقان غوی

چون که این چاره شد تو را معلوم

[...]

ای نوازندهٔ دل رنجور

از تو هر داغ، یک نمکدان شور

اضطراب از دلم تراشد زنگ

از خروش دلم خراشد، سنگ

رگ جان، تار ارغنون از توست

[...]