انگور و شراب را سعادت بادا

می مستی و خواب را سعادت بادا

بادام شکست روغن صافی هست

گل رفت گلاب را سعادت بادا

جهدی بنما تا بشناسی حق را

کانجا نخرند غلغل و بقبق را

از علم الهی که براق روح است

جز استر زینی نرسد احمق را

ای هجر تو خون کرده جگر یاران را

از وصل تو شادی دل غم‌خواران را

چشمت که از اوست ملک حسن آبادان

مستی‌ست خراب کرده هشیاران را

ای در سر زلف تو پریشانی‌ها

خوی لب لعلت شکرافشانی‌ها

در باغ رخت که نزهت چشم من است

شفتالوهاست لیتنی جانیها

ای دل که شدی در سر آن زلف به تاب

در جایگه خوشی مکن جنگ و عتاب

وی دیده که تشنه‌ای بر آن درّ خوشاب

گر تشنه‌ای از بهر چه می‌ریزی آب

زنهار مبالغت مکن در هر باب

در مذهب صاحب خرد این نیست صواب

بر راحت معتدل مزیدی مطلب

کز حرف زیاده می‌شود عذب عذاب

گویند که هست بی نشان آب حیات

و اندر ظلمات است نهان آب حیات

چون کرد عرق ز شرم رویش دیدم

از چشمه خورشید روان آب حیات

عشق تو که در دل آتش تیز افروخت

دانم که به شمع سوختن او آموخت

بر روی تو شمع همچو من عاشق شد

ناگه نفسی سرد زد و دستت سوخت

ای چشم تو را چو من جهانی شده مست

در پای تو افتاده چو گیسوی تو پست

لعل لب تو ببرد آب یاقوت

دندان خوشت قیمت گوهر بشکست

دوشش دیدم زلف بشولیده و مست

می آمد و دسته‌ای گل سرخ به دست

چون دید مرا گفت رخ زیبایم

دیدی که چگونه رونق گل بشکست

ای آنکه لبت آب حیات طرب است

روی تو چو باده خرمی را سبب است

جان از لب یار می‌ستاند لب تو

این کآب حیات جان ستاند عجب است

در آرزوی تو شمع را جان به لب است

زان مرده و سوخته چو من روز و شب است

ای شمع رخ تو را دو صد پروانه

پروانه منم دست تو سوزد عجب است

چون دیدن آن سرو روان در خواب است

پس ذوق دل و راحت جان در خواب است

در خواب چو روی دوست می‌شاید دید

بیداری بخت عاشقان در خواب است

با روی تو شمع برفروزد عجب است

با حسن تو دیده برندوزد عجب است

گفتی که ز شمع سوخت دستم ناگاه

خورشید که از شمع بسوزد عجب است

میلت به من ای یار موافق عجب است

مهرت به من ای نگار صادق عجب است

عاشق دیدی در انتظار معشوق

معشوق در انتظار عاشق عجب است

ای بی‌خبران شکل مجازی هیچ است

احوال فلک بدین درازی هیچ است

برگیر به عقل پرده از چشم خیال

تا بشناسی کاین همه بازی هیچ است

ای زلف به تاب دوست تاب تو که راست

وی لعل خوشش برگ عتاب تو که راست

ای چشمش اگر سوال جان خواهی کرد

جز دادن جان دگر جواب تو که راست

لب بر لب من نهاد این لطف بس است

می‌گفت که با کشته خویشم هوس است

جان زندگی‌ای یافت ز بوی نفسش

معلومم شد که زندگانی نفس است

عشق تو که سرمایه این درویش است

زاندازه هر هوس‌پرستی بیش است

چیزی‌ست که از ازل مرا در سر بود

کاری‌ست که تا ابد مرا در پیش است

ای باد مراغه حال خویشان خون است

وان یار مرا زلف پریشان چون است

خون گشت دلم ز درد نادیدنشان

گویی دل نازنین ایشان چون است