جهان خاتون غرست و شعر او غر

عزیزان بشنوید اشعار غرا

این تکلف‌های من در شعر من

کلمینی یا حمیرای من است

عاقبت عصار مسکین مرد و رفت

خون دیوان‌ها به گردن برد و رفت

گر غزل‌های جهان خاتون به هندستان روند

روح خسرو با حسن گوید که این کس گفته است

دسترس یافتم به قامت دوست

به سر سرو دست من چو رسید

گفت شخصی کمال زن داری

گفتم آری زنان ما مردند

آن دلبر بی‌مهر که ماهی‌ست به چهر

دارد سر عاشقی ندارد سر مهر

ترک آهوچشمم ای آهوی چشمت شیرگیر

صید آهوی توام بر صید خود آهو مگیر

ز چیست قهقه شیشه‌های مِی دانی؟

به ریش محتسب شهر می‌کند خنده

چون برافشاند آن پری‌رخ طره را

دل برآورد ز درون طره سر

گویم به تو نام آن شکرلب

شیرین‌تر ازین چه کار باشد؟

خرما بگزین و بفکن از وی

چیزی که میان خار باشد

نام او نانوشته بر خواندم

چون نهادم سر قلم بر نام

عیدی دیدم سر علم افتاد

فی‌الحال به جایش سر سنج بستم

آنکه در حسن مه چهارده بود

دی شنیدم که بپیوست بسی

با آنکه ترا سر مسلمانی نیست

یاد بود و کنون نیست همان محبوبی

عقل را میانه بربایی

بر سر سنبل ار نهی بندی

این زمان در عزیز فی الحال

تا زمان دگر چه باشد حال

حرف اول ز هر دو گیر و دو پنج

ربع دیگر دهش ز روی مثال

تا شود نام آن مهی که ندید

[...]

با من آن ترک کمان‌ابرو گفت

پیش چشمش به زبان ترکی

که ترا کشته‌ام آن زنده ببین

در میان دو کمان ترکی