جهان خاتون غرست و شعر او غر

عزیزان بشنوید اشعار غرا

این تکلف‌های من در شعر من

کلمینی یا حمیرای من است

عاقبت عصار مسکین مرد و رفت

خون دیوان‌ها به گردن برد و رفت

گر غزل‌های جهان خاتون به هندستان روند

روح خسرو با حسن گوید که این کس گفته است

دسترس یافتم به قامت دوست

به سر سرو دست من چو رسید

گفت شخصی کمال زن داری

گفتم آری زنان ما مردند

آن دلبر بی‌مهر که ماهی‌ست به چهر

دارد سر عاشقی ندارد سر مهر

ترک آهوچشمم ای آهوی چشمت شیرگیر

صید آهوی توام بر صید خود آهو مگیر

ز چیست قهقه شیشه‌های مِی دانی؟

به ریش محتسب شهر می‌کند خنده