آنی تو که نیست در دعای تو ریا

وین حرف، نهفته نیست بر شاه و گدا

ای پیر جوان، تویی که در خانقهت

مقرون به اجابت است پیوسته دعا

گر دل نشود ز درد جانکاه جدا

خود را ز هوس کند به یک آه جدا

هر خوشه که مالیده شد از جور کفی

گردد به پفی دانه‌اش از کاه جدا

یا رب که فسانه مختصر کن ما را

خواب مستی ز سر به در کن ما را

ای پاکی مرد بی نگاه تو محال

صد خرده بگیر و یک نظر کن ما را

خواهی که کنی قبله سر کویت را

از خواهش کس، ترش مکن رویت را

با خلق، گشاده‌روی شو چون محراب

تا سجده برند طاق ابرویت را

افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را

از آتش عشق، برفروزان خود را

جمعند موافقان و صحبت گرم است

ای شمع چه مرده‌ای، بسوزان خود را

بیهوده مشو برق گیاه فقرا

وز قهر مکَن چاه به راه فقرا

تو آتش خشم و فقرا خصم غضب

ای جمله غضب، حذر ز آه فقرا

گر یافته‌ای حقیقت عالم را

پیوند به اوست خاتم و آدم را

کس را به خیال که سرگشته مکن

بنمای باد نیر از دو عالم را

چون منصب عاشقی فلک داد مرا

شد دنیی و عقبی همه از یاد مرا

افتاده ز کار دو جهان است دلم

زان روز که کار با تو افتاد مرا

از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا

کز قید هنر نکرد آزاد مرا

چون تیغ چه سان کنم نهان جوهر خویش؟

چون بخیه به روی کار افتاد مرا

گردون که به دیده خار افکند مرا

آتش به دل فگار افکند مرا

نی شمع به محفلی، نه گل در چمنی

بنگر به چه روزگار افکند مرا

آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا

چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا

از بس که به خدمت ایستادم پیشش

رفتار چو سرو شد فراموش مرا

طبعی که بود حریص مر عصیان را

مایل باشد فزونی نقصان را

صاحب کالا قیمتش افزون گوید

هرچیز که دزد برده باشد آن را

هرچند خرد جلوه دهد سامان را

از جهل نجات کی دهد نادان را؟

نتوان به نعیم خلد باز آوردن

از رغبتِ جو، طبیعت حیوان را

عالم که اله آفریده‌ست آن را

بد گفتن آن، رخنه کند ایمان را

نشناختگان نیک نمی‌بینندش

بد ممکن نیست دیده عرفان را

از بدنامی چه باک بدنامان را؟

کس چون شکند شکسته‌اندامان را؟

از شعله قهر، عاشقان را چه غم است

اندیشه ز سوختن بود خامان را

باید به مدارا طلبید آن مه را

سرعت نبود هنر دل آگه را

زنهار چو انگشت به هنگام شمار

افتان خیزان به سر رسان این ره را

کی قدر شود بلند هر کوته را؟

در خور نبود شهی، گدای شه را

خورشیدی عشق گو مجو ماه دگر

آخر نه بس است ماه‌بودن مه را؟

با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را؟

دارد همه کس مسلم این دعوی را

غالب‌گشتن بر دو جهان از فقر است

اقبال بلند باید این معنی را

بردیم به چرخ آه شررناکی را

بستیم به پای شعله خاشاکی را

با دیده تر، نقش زمین را شستیم

دادیم به سیلاب، کف خاکی را

بگذار چو آه، آسمان‌پویی را

چون اشک مکن پیشه زمین‌شویی را

بیرون مرو از طریق مردان خدا

آموز ز حق‌یافته، دلجویی را