با روی همچو ماه و قد سرو همچو ساج

با گیسوی سیاه و کس و کون همچو عاج

کان کونی اختیار زیرکان عالم است

مذهبی بس با نوا و حرفه‌ای بس معظم است

‌هر که همچون بونواس اندر لواطه نصب شد

‌از غم نفقات و رنج کدخدایی بی‌غم است

‌مرد صادق جز به گرد کون سیمین کی خزد؟

[...]

از عهدة عهد اگر برون آید مرد

‌از هرچه گمان کنی فزون آید مرد

مرد باید که در کشاکش دهر

‌سنگ زیرین آسیا باشد

اگر تو رستم دستان کیقبادستی

‌چنان مکن که بمیری جماع ناداده

وگر کیاست اهل جهان تو را باشد

‌به کیر من که نگردی خلاص ناداده

فرمان اتابک است هان ای خاتون

‌آری صنما که زود برگردان کون

برگردان کون و زود برگردان کون

‌احسنت ای کون و شاد باش ای کس و کون‌

بی خویش و غریب و خانمانم، چه کنم؟

‌چون تو ندهی و خر نگایم چه کنم؟

ای خواجه اگر با خرد و تمکینی

‌جز جَلق زدن کار دگر نگزینی

چه خوش‌تر از آن بود که هنگام جَماع

‌تا خایه فرو بری، سرش را بینی

ایزد همه خلق را ز ماء و طین کرد

چون است تو را ز آهک و سرگین کرد؟

‌مادر تو بزائید، پس آنگاه پدر

‌در تو نگریست، در کسش نفرین کرد

پیل اگر زخم سیخ او بیند

‌مرگ را بر حیات بگزیند

کودکی گر به خشک بسپوزد

‌‌کونش تا روز حشر می‌سوزد