ما هر دو مراغی بچه‌ایم‌، ای مهتر

باشد ز خری در من و تو هر دو اثر

لیکن چون تو جاهلی و من ز اهلِ هنر

لیکن چون تو جاهلی و من ز اهلِ هنر

پرستندهٔ آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشنود آفرین

اسیرِ طبعِ مخالف مدار جان و خرد

زبونِ چار زبانی مکن دو حور لقا

که پوست پارهٔ آمد هلاکِ دولتِ آن

که مغزِ بی‌گنهان را دهد به اژدرها

یا پای رسانَدَم به مقصود و مراد

یا سر بنهم همچو دل از دست آنجا

اندرین کار عقلِ راه نمای

هرچه دربست، زود بگشاید

با خرد هم رجوع باید کرد

تا خرد خود به ما چه فرماید

گرچ یادم نکنی هیچ فراموش نهٔ

که مرا با تو و یادِ تو فراوان کارست

ای دل چو کشید هجر در زنجیر‌ت

در دست نماند جز یکی تدبیر‌ت

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

ای مرهمِ صد هزار خسته

وی شادیِ صد هزار غمگین

وی از همه روبها ندیده

رایِ تو ظلامِ روی تخمین

درختی که پروردی آمد به بار

بدیدی هم‌اکنون برش در کنار

اگر بار خار است‌، خود کشته‌ای

وگر پرنیان‌ست خود رشته‌ای

اَلرَّایُ قَبلَ شَجَاعَهِٔ الشَّجعَانِ

هُوَ اَوَّلٌ وَ هیَ المَحلُّ الثَّانِی

نباید کزین چرب گفتارِ من

گمانی به‌سستی برد انجمن

که من جز به‌مهر این نگویم همی

سرانجامِ نیکی بجویم همی

خموش بودن بر صعوهٔ فریضه بود

که در حوالیِ او اژدها بود جوشان

چنان بفشرم من به کینِ تو پای

که گردونِ گردان درآید ز جای

همه مرز و بومِ تو ویران کنم

کنامِ پلنگان و شیران کنم

چون کار بنام آید و ننگ

بر آتش چون کباب و بر تیغ چوزنگ

ولی بسیم چو سیماب گوشت آگنده است

ز من چگونه نه توانی تو این حدیث شنید

خیالِ زر چو فروبست چشمِ عبرت تو

تو این جمالِ حقیقت کجا توانی دید ؟

ز بس کش گاو چشم و پیل گوشست

ز بس کش گاو چشم و پیل گوشست