گفتی که دلت کجاست جانا

در زلف نگر، نه دور جائیست

کَالدُّرِّ فِی صَدَفٍ وَالخَمرِ فِی خَزَفٍ

در زلف نگر، نه دور جائیست

نه پیش من دواوین بود و دفتر

نه عیسی را عقاقیرست و هاون

جواهری که بیفتد زساعدِ قلمش

برند دست بدستش برای گردن حور

ای که در آیینة جان هیچوقت

دیده نة روی کمال سخن

دفتر انشاش یکی در نگر

زیور خط بین و جمال سخن

ازین شگرف تراندیشه نیست، در عمل آر

وگرنه، ره مده اندیشه را بخاطر خویش

زشت زشتست در ولایت شاه

گرگ بر تخت و یوسف اندر چاه

بد شود تن، چو دل تباه شود

ظلم لشکر ز جور شاه شود

در دست منی دست نیارم بتو برد

دردا که در آب تشنه می‌باید مرد

نای و چنگی که گربگان دارند

موش را خود به رقص نگذارند

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال‌؟

من تشنه و پیش من روان آب زلال

أَرَی مَاءً وَ بی عَطَشٌ شَدِیدٌ

وَ لَکِن لَا سَبیلَ إِلی الوُرُودِ

از رعیّت شهی که مایه ربود

بن دیوار کند و بام اندود

شاه را از رعیّتست اسباب

کام دریا ز جوی جوید آب

ملک ویران و گنج آبادان

[...]

گر دل ز تو اندیشهٔ بهبود کند

جان در سر اندیشهٔ خود زود کند

آنجا که رسید، اگر عنان باز کشد

خود راومر اهزار غم سود کند

مرین راه را چون بپایان برند؟

که در منزل اوّلش جان برند

شکر گوی از پی زیادت را

عالم الغیب و الشّهادت را

کوست بی‌رنگ و خامه و پرگار

نعمت و شکرگوی و شکرگزار

گردِ دریا ورود جیحون گرد

ماهی از تابه صید نتوان کرد

آدمی گرچ بر زمانه مهست

ز آدمی خام دیوِ پخته بهست

من ندیدم سلامتی ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

اینک می‌بینم به بیداری‌ست یا رب یا به خواب‌؟

خویشتن را در چنین نعمت پس از چندین عذاب

کفل گرد چون گوی چوگانئی

زحل پیکری، زهره پیشانئی

بنشست و هزار گونه باد اندرسر

سودایِ هزار کیقباد اندر سر