جهاندار شد صدر دین در وزارت

سپهدار شد شمس دین در امارت

ز جد و پدر یادگار اند هر دو

یکی در امارت یکی در وزارت

نه بس بود که در غزل یار و در مدیح

طبعی بود لطیف و زبانی بود فصیح

معشوق سازگار بباید گه غزل

ممدوح مال بخش بباید گه مدیح

امام بود محمد، علی خلیفه ی او

کنون علی است مشیر و محمدست وزیر

علی ز مهر محمد همی چنان نازد

که از دعای محمد علی به روز غدیر

چو بنوشت بر لوح نام تو را

فرو ایستاد از نوشتن قلم

همی گفت زین پس ندانم نوشت

چو جزوی و کلی نوشتم به هم

صدر دین را ملک‌العرش گزید از وزرا

همچنان چون وزرا از همهٔ خلق جهان

وزرا از همگان چون رمضان اندر سال

صدر دین از وزرا چون شب قدر از رمضان

چون مشک سیه بود مرا هر دو بنا گوش

کافور ‌شد از پیری مشک سیه من

هرچندکه بسیارگنه دارم یا رب

آمرزش تو بیشترست از گنه من

از سروران باستان، وز مهتران عصر ما

کردند نازش چار قوم از چار تن تا روز دین

ایرانیان از رستم و عباسیان از معتصم

سلجوقیان از سنجر و اسحاقیان از صدر دین

همای کلک تو مرغی است لاغر

که از منقار او شد ملک فربی

هر آنکس کو تو را بیند بپرسد

که این خورشید تابنده است یا نی

فخر کردی که نسب داری از آباء کرام

همه مشهور به‌ جود و کرم و آزادی

راست گفتی پدرانت همه نیکان بودند

بد تو بودی به‌ حقیقت که از ایشان زادی

بخور ای سیدی به شادی و ناز

هرکجا نعمتی به چنگ آری

چرخ در بردنش شتاب کند

گر تو در خوردنش درنگ آری

گر سینه بخست شاه سنجر ما را

کم نیست خمار عشق در سر ما را

گر دل‌ برُبود یار دلبر ما را

پیکان بَدَل دل است در بر ما را

بیقدرکند رخ تو لالستان را

تشویر دهد لب تو خوزستان را

ان‌کس که تورا قبلهٔ ترکستان دید

از بهر تو کرد قبله‌ ترکستان را

ای تاخته از جهان جهانبانان را

برهم زده ملک و خانهٔ خانان را

ای وارث نامدار سلطانان را

فخرست به تو جمله مسلمانان را

شاها ادبی کن فلک بد خو را

گر چشم رسانید رخ نیکو را

گرگوی خطا کرد به چوگانش زن

ور اسب خطا کرد به‌ من بخش او را

شاها همه تدبیر صواب است تو را

وز بخت به فرخی جواب است تو را

آتش تیغی و نفع آب است تورا

از خاکی و نور آفتاب است تورا

جاوید شها عز و شرف باد تو را

تیغ و قلم و جام به‌ کف باد تو را

از تاجوران هزار صف باد تو را

صد شاه خلیفهٔ خَلَف باد تو را

مهرست ظفر نگین فرمان تو را

صید است بهشت دام احسان تو را

خاک است ستاره صحن میدان تو را

گوی است زمانه خَمٌ جوگان تورا

خورشید چو بیند ای ملک رای تورا

وین فر و جمال عالم ارای تورا

جوینده شود بزمگه و جای تو را

تا سجده برد خاک‌کف پای تورا

خورشید فلک سجده برد رأی تو را

ور سجده برد روی دلارای تورا

من خود چه‌ کسم که جان کنم جای تو را

جان در تن من خاک سزد پای تو را

ای شاه چو بیند آسمان رای تو را

وین طبع لطیف رامش افزای تو را

احسنت زند طلعت زیبای تو را

خواهد که شود خاک‌ کف پای تو را