ای گشته اسیر در بلای تو

آن کس که زند دم ولای تو

عشّاق جهان همه شده واله

در عالم عزّ و کبریای تو

بر قصه عاشقان خود بر زن

[...]

گر زهر دهی بنوش بردارم

بی رای خودم من از برای تو

جز جان و دل و جگر نمی‌بینم

در گردش چرخ آسیای تو

تنها خورد این دل غم و تنها کشدا

گردون نکشد آنچه دل ما کشدا

حیرت اندر حیرتست و تشنگی در تشنگی

گه گمان گردد یقین و گه یقین گردد گمان.