بین المحبّین سر لیس یفشیه

قول و لا قلم للخلق یحکیه

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذرّه بصد هزار جان نتوان داد

جمال چهره جانان اگر خواهی که بینی تو

دو چشم سرت نابینا و چشم عقل بینا کن‌

کسی کورا عیان باید خبر پیشش و بال آید

چو سازد باعیان خلوت کجا دل در خبر بندد

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

شب هست و شراب هست و عاشق تنهاست

برخیز و بیا بتا که امشب شب ماست‌

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرّد یابد از غوغا

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

باللّه که گمان نبردم ای جان جهان

کامّید مرا فذلک این خواهد بود

بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

فترکته جرز السباع بنشئه

یضمن قلّة رأسه و المعصم‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

آن خواه گر این و اگر آنت نرسد ‌

ایّها المنکح الثّریا سهیلا

عمرک اللَّه کیف یلتقیان‌

هی شامّیة اذا ما استقلّت

و سهیل اذا استقل یمان‌

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم‌

آن گل همه خارگشت در دیده من

و ان در همه از دیده فروباریدم‌

و کان سراج الوصل ازهر بیننا

فهبّت به ریح من البین فانطفی‌

ببینی بی‌نقاب آن گه جمال چهره قرآن

چو قرآن روی بنماید زبان ذکر گویا کن ‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

از علت و عار بر گذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن‌

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

جز عشق تو بر ملک دلم شاه مباد

وز راز من و تو خلق آگاه مباد

کوته‌بینان نشود عشق توام زین دل ریش

دستم ز سر زلف تو کوتاه مباد

ما مؤنس عشقیم و شما برگذرید

وز قصه و حال عاشقان بیخبرید

از زشتی یار من شما غم چه خورید؟

در چشم من آئید و بدو در نگرید

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید