غم و شادی نگار و بیم و امید

شب و روز آفرین و ماه و خورشید

چو آن نیرنگ‌ساز آواز بشنید

درنگ آوردن آن جا مصلحت دید

بدو شاپور گفت ای رشکِ خورشید

دلت آسوده باد و عمر جاوید

از آن جا رفت جان و دل پر امّید

بماند آن ماه را تنها چو خورشید

خمیده بیدش از سودای خورشید

بلی رسم است چوگان کردن از بید

دگر ره شادمان می‌شد به امّید

که برنآمد هنوز از کوه خورشید

یزک‌دار‌ی ز لشکر‌گاه خورشید

عنان افکند بر برجیس و ناهید

به هر گویی که بردی باد را بید

شکستی در گریبان گوی خورشید

چو بر شبدیزِ شب گل‌گونِ خورشید

ستام افکند چون گل‌برگ بر بید

در آن مهتاب روشن‌تر ز خورشید

شده باده روان در سایهٔ بید

نه آن مرغم، که بر من کس نهد قید

نه هر بازی تواند کردنم صید

نخستش خواند باید با صد امید

زرافشانی بر او کردن چو خورشید

شبی دارم سیاه از صبح نومید

درین شب رو‌سپیدم کن چو خورشید

چو آمد سوی لشکرگاه نومید

دلش می‌سوخت از گرمی چو خورشید

برآی از کوه صبر ای صبح امید

دلم را چشم روشن کن به خورشید

فرو ماندم ز تو خالی و نومید

چو ذره کو جدا ماند ز خورشید

چو شیرین بانگ مادر خوانده بشنید

به فریادش رسیدن مصلحت دید

شکفته گلبنی بینی چو خورشید

به سرسبزی جهان را داده امید

زهی پیغمبری کز بیم و امید

قلم راند بر افریدون و جمشید

کلام سرمدی بی‌نقل بشنید

خداوند جهان را بی‌جهت دید