طوطی باغ از شکرش شرمسار

چون سرِ طوطی زنخش طوقدار

بسته چو حقه دهن مهره‌دار

راهگذر مانده یکی مهره‌وار

محرم این ره تو نه‌ای زینهار

کار نظامی به نظامی گذار

مجلسی افروخته چون نوبهار

عشرتی آسوده‌تر از روزگار

یارهٔ او ساعد جان را نگار

ساعد‌ش از هفت فلک یاره‌دار

کشتی گل باش به موج بهار

تا نشوی لنگر بستان چو خار

گر نه فریبنده رنگی چو خار

رخ چو بنفشه به‌سوی خود مدار

که‌ای منِ مسکین به تو در شرمسار

از خجلان درگذر و درگذار!

مملکت از عدل شود پایدار

کار تو از عدل تو گیرد قرار

گر مَلِک اینست نه بس روزگار

زین ده ویران دهمت صد هزار‌»

مُلک بدان داد مرا کردگار

تا نکنم آنچه نیاید به کار

عمر به خشنود‌ی دل‌ها گذار

تا ز تو خوشنود بود کردگار

هر‌که کند صحبت نیک اختیار

آید روزیش ضرورت به کار

بیل نداری گِل صحرا مخار

آب نیابی جو دهقان مکار

با تر و با خشک مرا نیست کار

دانه ز من پرورش از کردگار

دانه به انبازی شیطان مکار

تا ز یکی هفتصد آید به بار

ای هنر از مردی تو شرمسار

از هنر بیوه زنی شرم دار

همت چندین نفس بی‌غبار

با تو ببین تا چه کند روز کار

گر ندهی داد من ای شهریار

با تو رود روزِ شمار، این شمار

پیر یکی روز در این کار و بار

کار فزاییش در افزود کار