چو شد گفته این داستان شهریار

فرستاد و کرد آزمایش به کار

هم از آب دریا به دریا کنار

تلاوشگهی دید چون چشمه سار

در آن ره نبودش جز این هیچ‌کار

که چون باد بردی ز دلها غبار

ولیکن چو بینی سرانجام کار

برد بادش از هر سویی چون غبار

چو دریا که گوهر برآرد زغار

نه دریای ماهی که دریای مار

سخن سنج این درج گوهرنگار

ز درج این چنین کرد گوهر نثار

سوی ژرفی آمد ز دریا کنار

به دریای مطلق درافکند بار

خوشا نزهت باغ در نوبهار

جوان گشته هم روز و هم روزگار

نبشت از بر پیکر آن نگار

که با داغ اسکندر‌ست این شکار

سپه نیز با او تنی ده هزار

خردمند و مردانه و مرد کار

گرفتند لختی در آنجا قرار

ز میل محیطی همه ترسگار

گر آیم ترا خود شوم حق گزار

وگرنه تو دانی و ترتیب کار

خبر داد شه را شناسای کار

از آن بند دریای ناسازگار

گر آنجا نپرداختی شهریار

ز دست که بر خاستی این شمار

کسی کاو در آن گنبد آرد قرار

بر آن طبل زخمی زند استوار

مثل زد سکندر در آن کوهسار

که دیر و درست آی و انده مدار

دل شاه شوریده شد زین شمار

ز فرزانه درخواست تدبیر کار

ز رنگین علم‌های گوهر نگار

همه روی صحرا شده چون بهار

بجوشید در کوه و صحرا بخار

شکر‌خنده زد میوه بر میوه‌دار

بکاریم دانه گه کشت و کار

سپاریم کشته به پروردگار