ز پیران هندو یکی نامدار

فرستاد با قاصد شهریار

وگر هست کوه شما تیغ‌دار

کند تیغ من کوه را غار‌غار

فریبندگی‌ها در او بی‌شمار

که آید نویسندگان را به کار

همان چرب کاو مرد شیرین‌گزار

چنین چربی انگیخت از مغز کار

فرستاده پذیرفت کاین هر چهار

اگر تحفه سازی بر شهریار

عروس گرانمایه را نیز کار

برآراست تا شد به یونان دیار

چو دید آهوی دشت را نافه‌دار

نفرمود که‌آهو کند کس شکار

به هر پنج گامی در آن مرغزار

روانه شده چشمه‌ای خوش‌گوار

چو دادم کسی را به خود زینهار

نگشتم بر آن گفته زنهار خوار

پس و پیش چنبر جهاند چو مار

چب و راست آتش زند چون شرار

شب و روز پرسیدی از شهریار

که با او چه شب بازی آرد به کار

مرادی که آرد دلش در شمار

دهد روزگارش به کم روزگار

هر آنچ او بگردد ز تدبیر کار

بگردد بر او گردش روزگار

کسی کاو کسی را نیاید به کار

شمارنده زو برنگیرد شمار

سخن رانده در پوزش شهریار

که باد آفرین بر تو از کردگار

سپهدار چین گفت کای شهریار

نپیچیده‌ام گردن از زینهار

برآنم که گر بنده را شهریار

شناسد نیایش نباید به کار

بفرمود شه تا رقیبان بار

کنند آن فرو بسته را رستگار

بر این گوشه رومی کند دستکار

بر آن گوشه چینی نگارد نگار

یکی روز خرم‌تر از نوبهار

گزیده‌ترین روزی از روزگار