چو پیر سبزپوش آسمانی

ز سبزه برکشد بیخ جوانی

جوانان را و پیران را دگر بار

به سرسبزی در آرد سرخ گل‌زار

گل از گل تخت کاوسی بر آرد

[...]

چون گوهر سرخ صبحگاهی

بنمود سپیدی از سیاهی

آن گوهر کان گشادهٔ من

پشت من و پشت زادهٔ من

گوهر به کلاه کآن برافشاند

[...]

با دو حکیم از سر هم‌خانگی

شد سخنی چند ز بیگانگی

لاف منی بود و توی برنتافت

ملک یکی بود و دوی برنتافت

حق دو نشاید‌، که یکی بشنوند

[...]