هاتفست این داعی من ای عجب

یا پری‌ام می‌کند پنهان طلب

نیست زین دو هر دو هست آن بوالعجب

شرح این گفتن برونست از ادب

گفت آخر ای خس واهی‌ادب

این سزای داد من بود ای عجب

از پدر یابید آن ملک ای عجب

تا غرورش داد ظلمات نسب

قرن قرن از شوم نفس بی‌ادب

ناگهان اندر جهان می‌زد لهب