آن کس که بر امیر درِ مرگ باز کرد

بر خویشتن نگر نتواند فراز کرد

به وقت دولت سامانیان و بلعمیان

چنین نبود جهان با نهاد و سامان بود

میانهٔ دل من صورت تو بیخ زده‌ست

چو مُهر کش نتوان باز کندن از دیوار

شکفت لاله، تو زیغال بشکفان که همی

ز پیش لاله به کف برنهاده به، زیغال

آبی، مگر چو من ز غم عشق زرد گشت

از شاخ، همچو چوک بیاویخت خویشتن

نوروز و جهان چون بت نو آیین

از لاله ، همه کوه بسته آذین

از بهر که بایدت بدین سان شبگیر

وز بهر چه بایدت بدینسان تف و تاب ؟

بگشای راز عشق و نهفته مدار عشق

از می چه فایده ست به زیر نهنبنا

آسمان خیمه زد از بیرم و دیبای کبود

میخ آن خیمه ستاک سمن و نسرینا

مردم چو با ستور موافق بود به فعل

چون بنگری به چشم خرد سخت بینواست

چون که یکی تاج و بَساک ملوک

باز یکی کوفتهٔ آسیاست

یکی جامه وین بادروزه ز قوت

دگر اینهمه بیشی و برسری است

با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست

بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

از راستی تو خشم وری دانم

بر بام چشم سخت بود آژَخ

مرا گفت بگیر این و بزی خرم و دلشاد

و گر تنت خراب است بدین آب کن آباد

افراز خانه ام ز پی بام و پوشش

هر چم به خانه اندر ، سر شاخ و تیر بود

لاله به غَنجار ، سرخ کرده همه روی

از حسد خوید بر کشید سر از خوید

چندین حریر حُلّه که گسترد بر درخت

مانا که بر زدند به قُرقوب و شوشتر

هزار آوا همی بر گل سراید

بسان عاشقان بر روی دلدار

ز هول تاختن و کینه آختنش مرا

همی گداخته همچون کُناغ تاخته گیر