غزل سُرای و نواهای رفته باز‌آور

به این فسرده‌دلان حرفِ دل‌نواز آور

کِنشت و کعبه و بتخانه و کلیسا را

هزار فتنه از آن چشمِ نیم‌باز آور

ز باده‌ئی که بخاکِ من آتشی آمیخت

[...]

این گل و لاله تو گویی که مقیمند همه

راه‌پیماصفت موج نسیمند همه

معنی تازه که جوییم و نیابیم کجاست

مسجد و مکتب و میخانه عقیمند همه

حرفی از خویشتن آموز و در آن حرف بسوز

[...]

به آدمی نرسیدی ، خدا چه می‌جویی

ز خود گریخته‌ای آشنا چه می‌جویی

دگر به شاخ گل آویز و آب و نم درکش

پریده رنگ ز باد صبا چه می‌جویی

دو قطره خون دلست آنچه مشک می‌نامند

[...]