بروی من در دل باز کردند

ز خاک من جهانی ساز کردند

ز فیض او گرفتم اعتباری

که با من ماه و انجم ساز کردند

ز رومی گیر اسرار فقیری

کهن فقر است محسود امیری

حذر زان فقر و درویشی که از وی

رسیدی بر مقام سر بزیری

خیالش با مه و انجم نشیند

نگاهشن سوی پروین ببیند

دل بیتاب خود را پیش او نه

دم او رعشه از سیماب چیند

خودی تا گشت مهجور خدائی

به فقرموختداب گدائی

ز چشم مست رومی وام کردم

سروری از مقام کبریائی

می روشن ز تاک من فرو ریخت

خوشا مردی که در دامانمویخت

نصیب ازتشی دارم که اول

سنائی از دل رومی برانگیخت

تو ای باد بیابان از عرب خیز

ز نیل مصریان موجی برانگیز

بگو فاروق را پیغام فاروق

که خود در فقر و سلطانی بیامیز

خلافت فقر با تاج و سریر است

زهی دولت که پایان ناپذیر است

جوان بختا ! مده از دست، این فقر

که بی او پادشاهی زود میر است

جوانمردی که خود را فاش بیند

جهان کهنه را بازفریند

هزاران انجمن اندر طوافش

که او با خویشتن خلوت گزیند

به روی عقل و دل بگشای هر در

بگیر از پیر هر میخانه ساغر

«دران کوش از نیاز سینه پرور

که دامن پاک داریستین تر»

خنکن ملتی بر خود رسیده

ز درد جستجو نارمیده

درخش او ته این نیلگون چرخ

چو تیغی از میان بیرون کشیده

چه خوش زد ترک ملاحی سرودی

رخ او احمری چشمش کبودی

به دریا گر گره افتد به کارم

بجز طوفان نمیخواهم گشودی

جهانگیری بخاک ما سرشتند

امامت در جبین ما نوشتند

درون خویش بنگرن جهان را

که تخمش در دل فاروق کشتند

مسلمانی که خود را امتحان کرد

غبار راه خود راسمان کرد

شرار شوق اگر داری نگهدار

که با ویفتابی میتوان کرد

بگو از من نواخوان عرب را

بهای کم نهادم لعل لب را

ازن نوری که از قر ن گرفتم

سحر کردم صد و سی ساله شب را

به جانهافریدم های و هو را

کف خاکی شمردم کاخ و کو را

شود روزی حریف بحر پر شور

زشوبی که دادمب جو را

تو هم بگذارن صورت نگاری

مجو غیر از ضمیر خویش یاری

بباغ ما بروردی پر و بال

مسلمان را بده سوزی که داری

بخاک ما دلی ، در دل غمی هست

هنوز این کهنه شاخی را نمی هست

به افسون هنرن چشمه بگشای

درون هر مسلمان زمزمی هست

مسلمان بنده مولا صفات است

دل او سری از اسرار ذات است

جمالش جز به نور حق نه بینی

که اصلش در ضمیر کائنات است

بده با خاک اون سوز و تابی

که زاید از شب اوفتابی

نوان زن که از فیض تو او را

دگر بخشند ذوق انقلابی

مسلمانی غم دل در خریدن

چو سیماب از تپ یاران تپیدن

حضور ملت از خود در گذشتن

دگر بانگ «انا الملت» کشیدن