نه با ملا نه با صوفی نشینم

تو میدانی که من آنم ، نه اینم

نویس «الله» بر لوح دل من

که هم خود را هم او را فاش بینم

دل ملا گرفتار غمی نیست

نگاهی هست ، در چشمش نمی نیست

از آن بگریختم از مکتب او

که در ریگ حجازش زمزمی نیست

سر منبر کلامش نیشدار است

که او را صد کتاب اندر کنار است

حضور تو من از خجلت نگفتم

ز خود پنهان و بر ما آشکار است

دل صاحبدلان او برد یا من؟

پیام شوق او آورد یا من؟

من و ملا ز کیش دین دو تیریم

بفرما بر هدف او خورد یا من؟

غریبم در میان محفل خویش

تو خود گو با که گویم مشکل خویش

از آن ترسم که پنهانم شود فاش

غم خود را نگویم با دل خویش

دل خود را بدست کس ندادم

گره از روی کار خود گشادم

به غیر الله کردم تکیه یک بار

دو صد بار از مقام خود فتادم

همان سوز جنون اندر سر من

همان هنگامه ها اندر بر من

هنوز از جوش طوفانی که بگذشت

نیاسود است موج گوهر من

هنوز این خاک دارای شرر هست

هنوز این سینه را آه سحر هست

تجلی ریز بر چشمم که بینی

باین پیری مرا تاب نظر هست

نگاهم زآنچه بینم بی نیاز است

دل از سوز درونم در گداز است

من و این عصر بی اخلاص و بی سوز

بگو با من که آخر این چه راز است؟

مرا در عصر بی سوز آفریدند

بخاکم جان پر شوری دمیدند

چو نخ در گردن من زندگانی

تو گوئی بر سر دارم کشیدند

نگیرد لاله و گل رنگ و بویم

درون سینه ام مرد آرزویم

غم پنهان بحرف اندر نگجند

اگر گنجد چه گویم با که گویم

من اندر مشرق و مغرب غریبم

که از یاران محرم بی نصیبم

غم خود را بگویم با دل خویش

چه معصومانه غربت را فریبم

طلسم علم حاضر را شکستم

ربودم دانه و دامش گسستم

خدا داند که مانند براهیم

به نار او چه بی پروا نشستم

به چشم من نگه آوردهٔ تست

فروغ «لااله» آوردهٔ تست

دچارم کن به صبح «من ٓرآنی»

شبم را تاب مه آوردهٔ تست

چو خود را در کنار خود کشیدم

به نور تو مقام خویش دیدم

درین دیر از نوای صبحگاهی

جهان عشق و مستی آفریدم

درین عالم بهشت خرمی هست

بشاخ او ز اشک من نمی هست

نصیب او هنوز آن های و هو نیست

که او در انتظار آدمی هست

بده او را جوان پاکبازی

سرورش از شراب خانه سازی

قوی بازوی او مانند حیدر

دل او از دو گیتی بی نیازی

بیا ساقی بگردان جام می را

ز می سوزنده تر کن سوز نی را

دگر آن دل بنه در سینهٔ من

که پیچم پنجهٔ کاؤس و کی را

جهان از عشق و عشق از سینه تست

سرورش از می دیرینهٔ تست

جز این چیزی نمیدانم ز جبریل

که او یک جوهر از آئینهٔ تست

مرا این سوز از فیض دم تست

به تاکم موج می از زمزم تست

خجل ملک جم از درویشی من

که دل در سینهٔ من محرم تست