نگویم از فرو فالی که بگذشت

چه سود از شرح احوالی که بگذشت

چراغی داشتم در سینهٔ خویش

فسرد اندر دو صد سالی که بگذشت

نگهبان حرم معمار دیر است

یقینش مرده و چشمش به غیر است

ز انداز نگاه او توان دید

که نومید از همه اسباب خیر است

ز سوز این فقیر ره نشینی

بده او را ضمیر آتشینی

دلش را روشن و پاینده گردان

ز امیدی که زاید از یقینی

گهی افتم گهی مستانه خیزم

چو خون بی تیغ و شمشیری بریزم

نگاه التفاتی بر سر بام

که من با عصر خویش اندر ستیزم

مرا تنهائی و آه و فغان به

سوی یثرب سفر بی کاروان به

کجا مکتب ، کجا میخانه شوق

تو خود فرما مرا این به که آن به

پریدم در فضای دلپذیرش

پرم تر گشت از ابر مطیرش

حرم تا در ضمیر من فرو رفت

سرودم آنچه بود اندر ضمیرش

به آن رازی که گفتم پی نبردند

ز شاخ نخل من خرما نخوردند

من ای میر امم داد از تو خواهم

مرا یاران غزلخوانی شمردند

نه شعر است اینکه بر وی دل نهادم

گره از رشتهء معنی گشادم

به امیدی که اکسیری زند عشق

مس این مفلسان را تاب دادم

تو گفتی از حیات جاودان گوی

بگوش مرده ئی پیغام جان گوی

ولی گویند این ناحق شناسان

که تاریخ وفات این و آن گوی

رخم از درد پنهان زعفرانی

تراود خون ز چشم ارغوانی

سخن اندر گلوی من گره بست

تو احوال مرا ناگفته دانی

زبان ما غریبان از نگاهیست

حدیث دردمندان اشک و آهیست

گشادم چشم و بر بستم لب خویش

سخن اندر طریق ما گناهیست

خودی دادم ز خود نامحرمی را

گشادم در گل او زمزمی را

بده آن نالهء گرمی که از وی

بسوزم جز غم دین هر غمی را

درون ما به جز دود نفس نیست

بجز دست تو ما را دست رس نیست

دگر افسانه غم با که گویم؟

که اندر سینه ها غیر از تو کس نیست

غریبی دردمندی نی نوازی

ز سوز نغمهء خود در گدازی

تو میدانی چه میجوید ، چه خواهد

دلی از هر دو عالم بی نیازی

نم و رنگ از دم بادی نجویم

ز فیض آفتاب تو به رویم

نگاهم از مه و پروین بلند است

سخن را بر مزاج کس نگویم

در آن دریا که او را ساحلی نیست

دلیل عاشقان غیر از دلی نیست

تو فرمودی ره بطحا گرفتیم

وگرنه جز تو ما را منزلی نیست

مران از در که مشتاق حضوریم

از آن دردی که دادی نا صبوریم

بفرما هر چه میخواهی به جز صبر

که ما از وی دو صد فرسنگ دوریم

به افرنگی بتان دل باختم من

ز تاب دیریان بگداختم من

چنان از خویشتن بیگانه بودم

چو دیدم خویش را نشناختم من

می از میخانهٔ مغرب چشیدم

بجان من که درد سر خریدم

نشستم با نکویان فرنگی

از آن بی سوز تر روزی ندیدم

فقیرم از تو خواهم هر چه خواهم

دل کوهی ، خراش از برگ کاهم

مرا درس حکیمان درد سر داد

که من پروردهٔ فیض نگاهم