در طینت آدمی خدا حرص نهاد

زآن است کفَش بسته در آن وقت که زاد

وآنگاه که مرد پنجه اش یافت گشاد

یعنی که مرا نیست به کف غیر از باد

ای نه دله ی ده دله هر ده یله کن

صراف وجود باش و خود را چله کن

یک صبح به اخلاص بیا در برما

گر کام تو بر نیاید آن گه گله کن

دیشب من و دل به قول آن عهد شکن

در کوچه ی انتظار کردیم وطن

چون مرغ سحر آیه ی نومیدی خواند

شرمنده شدم من از دل و دل از من

آن دوست که عهد دوستداری بشکست

میرفت و منش گرفته دامن در دست

می گفت که بعد از این بخوابم بینی

پنداشت که بعد ازاو مرا خوابی هست

دل کیست که گویم از برای غم توست

بیگانه ی خویش و آشنای غم توست

لطفی است که میکند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم توست

ای روی تو همچون کف پیغمبر تو

پیغمبر ما به حق شود رهبر تو

ترسم که تو دین موسوی مگذاری

من دین محمدی نهم بر سر تو

من ناله ی آتشین نمیدانستم

من جان و دل حزین نمیدانستم

نه نام بمن گذاشتی نه نشان

ای عشق ترا چنین نمیدانستم

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایه من زناله ی من نغنود

و اکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

سیرم زحیات محنت آکنده ی خویش

زین روزی ریزه ی پراکنده ی خویش

صاحب نظری کو که بدو بنمایم

صدگریه ی زار زیر هر خنده ی خویش

رفتی و زدیده خواب شد بیگانه

وز صبر دل خراب شد بیگانه

دور از تو چنان شبی به روز آوردم

کاندر نظر آفتاب شد بیگانه

رفتم بر اسب تا به به جرمش بکشم

گفتا که نخست بشنو این عذر خوشم

نه گاو زمینم که جهان بردارم

یا چرخ چهارمم که خورشید کشم

با ما جانا تو دوستی یک دله کن

مهر دگران اگر توانی یله کن

یک روز به اخلاص بیا در برما

گر کار تو از ما نگشاید گله کن

در پای گنه شد دل بیمارم پست

یارب چه شود اگر مراگیری دست

گر در عملم آنچه ترا باید نیست

اندر کرمت آنچه مرا باید هست

افسرده بهار شادمانی بی تو

پژمرده نهال کامرانی بی تو

چشمم همه دم به خون فشانی بی تو

حاصل که حرام زندگانی بی تو