ای در خم چوگان تو سرها شده گوی

بیرون نه ز فرمان تو دل یک سر موی

ظاهر که به دست ماست شستیم تمام

باطن که به دست تست آنرا تو بشوی

هان مردان هان و هان جوانمردان هوی

مردی کنی و نگاه داری سر کوی

گر تیر آید چنانکه بشکافد موی

زنهار ز یار خود مگردانی روی

در کوی تو می‌دهند جانی به جوی

جانی چه بوَد؟ که کاروانی به جوی

از وصل تو یک جو به جهانی ارزد

زین جنس که ماییم جهانی به جوی

تحقیق معانی ز عبارات مجوی

بی رفع قیود و اعتبارات مجوی

خواهی یابی ز علت جهل شفا

قانون نجات از اشارات مجوی

در ظلمت حیرت ار گرفتار شوی

خواهی که ز خواب جهل بیدار شوی

در صدق طلب نجات، زیرا که به صدق

شایستهٔ فیض نور انوار شوی

در مدرسه گرچه دانش‌اندوز شوی

وز گرمی بحث مجلس‌افروز شوی

در مکتب عشق با همهٔ دانایی

سرگشته چو طفلان نوآموز شوی

گر صید عدم شوی ز خود رسته شوی

ور در صفت خویش روی بسته شوی

می‌دان که وجود تو حجاب ره تست

با خود منشین که هر زمان خسته شوی

از هستی خویش تا پشیمان نشوی

سر حلقهٔ عارفان و مستان نشوی

تا در نظر خلق نگردی کافر

در مذهب عاشقان مسلمان نشوی

آمد بر من قاصد آن سرو سهی

آورد بهی تا نبود دست تهی

من هم رخ خود بدان بهی مالیدم

یعنی ز مرض نهاده‌ام رو به بهی

تا تو هوس خدای از سر ننهی

در هر دو جهان نباشدت روی بهی

ور زانکه به بندگی فرود آری سر

ز اندیشهٔ این و آن به کلی برهی

دنیا راهی بهشت منزلگاهی

این هر دو به نزد اهل معنی کاهی

گر عاشق صادقی ز هر دو بگذر

تا دوست ترا به خود نماید راهی

ای دلبرِ عیسی‌نفسِ ترسایی!

خواهم که به پیش بنده بی‌ترس آیی

گه اشک ز دیدهٔ ترم خشک کنی

گه بر لب خشک من لب تر سایی

پاکی و منزهی و بی همتایی

کس را نرسد ملک بدین زیبایی

خلقان همه خفته‌اند و درها بسته

یا رب تو درِ لطف به ما بگشایی

گفتم که کرایی تو بدین زیبایی

گفتا خود را که من خودم یکتایی

هم عشقم و هم عاشق و هم معشوقم

هم آینه جمال و هم بینایی

بردارم دل گر از جهان فرمایی

فرمان برم ار سود و زیان فرمایی

بنشینم اگر بر سر آتش گویی

برخیزم اگر از سر جان فرمایی

آنجا که ببایی نه پدیدی گویی

آنجا که نبایی از زمین بر رویی

عاشق کنی و مراد عاشق جویی

اینت خوشی و ظریفی و نیکویی

آیینه صفت به دست او نیکویی

زین سوی نموده‌ای ولی زان سویی

او دیده ترا که عین هستی تو اوست

زانش تو ندیده‌ای که عکس اویی

ای آنکه بر آرنده حاجات تویی

هم کافل و کافی مهمات تویی

سِرّ دل خویش را چه گویم با تو

چون عالم سِرّ و اَلخَفیّات تویی

ای آنکه گشایندهٔ هر بند تویی

بیرون ز عبارت چه و چند تویی

این دولت من بس، که منم بندهٔ تو

این عزت من بس، که خداوند تویی

سبحان‌الله به هر غمی یار تویی

سبحان‌الله گشایش کار تویی

سبحان‌الله به امر تو کن فیکون

سبحان‌الله غفور و غفار تویی