مرد باید که جگر سوخته چندان بودا

نه همانا که چنین مرد فراوان بودا

کار چون بسته شود بگشایدا

وز پس هر غم طرب افزایدا

خداوندا بگردانی بلا را

ز آفت‌ها نگه داری تو ما را

به حق هر دو گیسوی محمد

زبون گردان زبردستان ما را

چون مرا دیدی تو او را دیده‌ای

چون ورا دیدی تو دیدی مر مرا

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

گرفت خواهم زلفین عنبرین تو را

به بوسه نقش کنم برگ یاسمین تو را

هر آن زمین که تو یک ره برو قدم بنهی

هزار سجده برم خاک آن زمین تو را

هزار بوسه دهم بر سخای نامهٔ تو

[...]

در شب تاریک برداری نقاب از روی خویش

مرد نابینا ببیند بازیابد راه را

طاقت پنجاه روزم نیست تا بینم تو را

دلبرا شاها ازین پنجه بیفگن آه را

پنج و پنجاهم نباید، هم کنون خواهم تو را

[...]

هر کسی محراب کرده‌ست آفتاب و سنگ و چوب

من کنون محراب کردم آن نگارین روی را

با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین

با هر که نیست عاشق کم کن قرینیا

باشد گه وصال ببینند روی دوست

تو نیز در میانهٔ ایشان ببینیا

آتش نمرود هرگز پور آزر را نسوخت

پور آزر پیش ازین آتش چو خاکستر شده‌است

تا بدین آتش نسوزی تو یقین صافی نه‌ای

خواه گو دیوانه خوانی خواه گویی بیهده‌است

ای دریغا جان قدسی کز همه پوشیده‌است

[...]

امروز به هر حالی بغداد بخاراست

کجا میر خراسان‌ست؟ پیروزی آن جاست

ساقی تو بده باده و مطرب تو بزن رود

تا مِی‌ْ خورم امروز که وقت طرب ماست

می هست و درم هست و بت لاله رخان هست

غم نیست و گر هست نصیب دل اعداست

هر آن دلی که تو را، سیدی بدان نظرست

خطر گرفت اگر چه حقیر و بی‌خطرست

اگر چه خرد یکی شاخک گیاه بود

که تو بدو نگری زادسرو غاتفرست

هر آن دلی که نهفته‌ست زیر هفت زمین

که تو بدو نگری همتش ز عرش برست

صاحب خبران دارم آن جا که تو هستی

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست

ای تَرک جان نکرده و جانانت آرزوست

ز نار نابریده و ایمانت آرزوست

در هیچ وقت خدمت مردی نکرده‌ای

وآن گه نشسته صحبت مردانت آرزوست

رنج مردم ز پیشی و بیشی‌ست

راحت و ایمنی ز درویشی‌ست

برگزین زین جهان یکی و بس

گرت با دانش و خرد خویشی‌ست