صانعی را که گلستان سپهر

باشد از گلشن حسنش ورقی

یا بود بهر ثنا خوانانش

پر نثار در و گوهر طبقی

هر گل روضه ابلاغ که هست

گل این باغ ز رویش ورقی

نیست زاوراق چمن مرغان را

بجز اوصاف جمالش سبقی

با خرد گفتم چه سازم زیور این نوعروس

تا به چشم خواستگارانش فزاید زیب و زین

گفت درهای ثنای شهریار کامگار

نصرة الدینا معز الدوله کهف الخافقین

اختر برج جلالت گوهر درج شرف

[...]

دمیده مرغزارش بر جوانب

شکفته لاله زارش در نواحی

ز شبنم لاله را خوی در بناگوش

ز باران غنچه را می در صراحی

غزیر الدمع من عین السواقی

[...]

هر کس ز نیک بختان زین تازه رس درختان

در سایه ای نشیند یا میوه ای بچیند

آن به که پیش گیرد آیین حق گزاری

راه کرم سپارد رسم دعا گزیند

گوید که بنده جامی کین روضه ساخت یا رب

[...]

گذری کن درین بهارستان

تا ببینی در او گلستانها

وز لطایف به هر گلستانی

رسته گلها دمیده ریحانها

هجوم نفس و هوا گر سپاه شیطانند

چو زور بر دل مرد خداپرست آرند

بجز جنود حکایات رهنمایان را

چه تاب آنکه بر آن رهزنان شکست آرند

چو صورتی به دلت سازی از ارادت راست

ز نفخ صور دم عارفان حیاتش ده

و گر شود متزلزل دلت ز جنبش طبع

به شرح قصه صاحبدلان ثباتش ده

قدر من در صف عشاق تو زان پستتر است

که زنم گام ارادت به مقامات وصول

در دلم نقش شده نام گدایان درت

بس بود نامه احوال مرا مهر قبول

لاف بی کبری مزن کان از نشان پای مور

در شب تاریک بر سنگ سیه پنهان‌تر است

وز درون کردن برون آسان مگیر آن را کزان

کوه را کندن به سوزن از زمین آسان‌تر است

آن که نی نام به دست است مرا زو نه نشان

دست بگرفته مرا در عقب خویش کشان

اوست دست من و پا نیز به هر جا که رود

پایکوبان ز پیش می روم و دست فشان

کی شود سوز قتیلت کشته زیر تیره خاک

زانکه این آتش ز جان روشن او خاسته ست

چون تواند عاشق از طوق وفایت سر کشید

قمری آسا طوق او از گردن او خاسته ست

مهمان توام در صف ارباب ارادت

بنشسته به هر چیز که آید ز تو راضی

بنهاده به خوان کرمت دیده امید

انعام تو را منتظرم نه متقاضی

ای که در شرع خداوندان حال

می کنی از سنت و فرضم سؤال

سنت آمد رخ ز دنیا تافتن

فرض راه قرب مولا یافتن

آن است دوستدار که هر چند دشمنی

بیند ز دوست بیش، شود دوستدارتر

بر سر هزار سنگ ستم گر خورد ازو

گردد بنای عشقش ازان استوارتر

هر کس که از هجوم محبت مریض شد

داند طبیب خویش لقای حبیب را

چون بر سرش طبیب بهشتی نهد قدم

بخشد شفا ز علت هستی طبیب را

هرکه خیزد بامداد از خواب و نبود در سرش

جز خیال خورد ازو آیین بیداری مجوی

وانکه شوید دست چون پای از سر بستر کشید

تا به خوان و سفره آرد دست، دست از وی بشوی

کیست دانی صوفی صافی ز رنگ تفرقه

آن که دارد رو به یکرنگی درین کاخ دو رنگ

نگسلد سر رشته سرش ز جانان گر بفرض

ره بر او گیرد ز یک سو شیر و دیگر سو پلنگ

چون دلبر ما ز پرده رو ننماید

کس نتواند که پرده زو بگشاید

ور جمله جهان پرده شود باکی نیست

آنجا که پی جلوه جمال آراید

هر که گوید که به آن جان جهان نزدیکم

باشد آن دعوی نزدیکی او از دوری

وان که گوید که ازو دورم، آن دوری او

هست در پرتو نزدیکی او مستوری