تا ما ره تسبیح و ثنا می پوییم

«سبحانک لاعلم لنا» می گوییم

لوح طلب از حرف دعا می شوییم

چون درخور ماست آنچه ما می گوییم

از ساحت دل گرد ریا رفتن به

وانگه گهر حمد و ثنا سفتن به

لیکن چو زبان علم ازان کوتاه است

«سبحانک لا علم لنا» گفتن به

دل گوهر سبحه محبت می سفت

وز ساحت جان غبار غفلت می رفت

یک غنچه ز باغ حسن جانان بشکفت

جلت سبحات وجهه الباقی گفت

روشن گهری که جان پاکان سفته ست

گرد غفلت ز خوابناکان رفته ست

کان الله ولا شی ء معه گفت یکی

وان دیگری الان کما کان گفته ست

تا تو نزنی طعن کسی در عالم

زانسان که زدند قدسیان بر آدم

ایزد به زبان جمله عالم هر دم

گوید «انی اعلم ما لا تعلم »

جانا لبم از ذکر تو خاموش مباد

یاد تو ز خاطرم فراموش مباد

هرجا ز شمایلت حدیثی گذرد

ذرات وجود من بجز گوش مباد

از شهر عدم آمده ام سوی وجود

افتاده غریبم به سرکوی وجود

گفتی که درین کوی چه خواهی جامی

خواهم عدمی که نشنود بوی وجود

آنم که به عهد عشقبازی گروم

حاشا که به غیر عشقبازی گروم

همواره قدم بر قدم عشق روم

کی حکم حکیم و متکلم شنوم

تا کی ز تصوف خر و بار آوردن

بر جای یکی نکته هزار آوردن

خاموش که حاصل همه یک سخن است

روی از همه تافتن به یار آوردن

تا پیش تو ای شمع چگل مردودم

با دود دل از سوختگان معدودم

از آه دل ایستاده بر سر دودم

از آه همانا الف ممدودم

قد قل الی میلک ای جان و جهان

و اعتاص علی نیلک ای جان و جهان

دست املم به جیب وصلت نرسید

فالان یدی و ذیلک ای جان و جهان

من کیستم از شهر خرد تاخته ای

در عشق بتان دینی دین باخته ای

خانه به خرامات مغان ساخته ای

از هرچه نه عشق خانه پرداخته ای

رسوا شده لولیی ربالی دردست

از کوی خرابات همی آمد مست

با خویشتن این ترانه می زد پیوست

کای وای کسی که از خود و خلق نرست

ای خوانده به عزم رفتن افسون همه

بگرفته غمت درون و بیرون همه

ما زنده به آنیم که بازآیی زود

گر دیر آیی به گردنت خون همه

ای کشته مرا به تیغ لاغ و لابه

دور از تو به سان ماهیم بر تابه

من غرقه به خون بی تو و توبا دگران

همخانه و همخوابه و هم گرمابه

گاهی ز غمت چو ابر گرینده شوم

گاهی به رخت چو برق در خنده شوم

تو جان منی ز رفتن و آمدنت

نبود عجب ار بمیرم و زنده شوم

بستی کمر وداع و زین شیوه مرا

هم دست زکار رفت و هم پای ز جا

نی دست که دامن تو گیرم که مرو

نی پای که در پی تو آیم که بیا

شوخی که بلای دل و دین افتاده ست

برخاک ره از خانه زین افتاده ست

او پرتو خورشید جمال ازل است

از وی چه عجب گر به زمین افتاده ست

روزی که سوی اهل وفا می آیی

افتان خیزان همچو صبا می آیی

تازان تازان همی روی از بر ما

لنگان لنگان به سوی ما می آیی

چون دیده ببندم به خیال تو خوشم

چون بگشایم به خط و خال تو خوشم

القصه چه در خواب و چه در بیداری

دایم به تماشای جمال تو خوشم