ز استادن آب روان سبز گردد

مجو چون خضر، هستی جاودانه

به دست تهی می‌گشایم گرهها

ز کار سیه روزگاران چو شانه

خوشا رهنوردی که چون صبح صادق

نفس راست چون کرد، گردد روانه

گرد سفر ز خویش فشاندند همرهان

تو بیخبر هنوز میان را نبسته‌ای

ای زلف یار، اینقدر از ما کناره چیست؟

ما دلشکسته‌ایم و تو هم دل شکسته‌ای

کهنه دیوار ترا دارد دو عالم در میان

خواهی افتادن به هر جانب که مایل گشته‌ای

بر نمی‌خیزد به صرصر نقشم از دامان خاک

وادی امکان ندارد همچو من افتاده‌ای

پیراهنی که می‌طلبی از نسیم مصر

دامان فرصتی است که از دست داده‌ای

کیستم من، مشت خار در محیط افتاده‌ای

دل به دریا کرده‌ای، کشتی به طوفان داده‌ای

با جگر خوردن قناعت کن که این مهمانسرا

جز غم روزی ندارد روزی آماده‌ای

بر روی هم هر آنچه گذاری وبال توست

جز دست اختیار که بر هم نهاده‌ای

شکر توام ز تیغ زبان موج می‌زند

چون آب اگر چه خون مرا نوش کرده‌ای

بسیار آشنا به نظر جلوه می‌کنی

ای گل مگر ز دیدهٔ من آب خورده‌ای؟

در پلهٔ غرور تو دل گرچه بی بهاست

ارزان مده ز دست، که یوسف خریده‌ای

در شکست ماست حکمتها، که چون کشتی شکست

غرقه‌ای را دستگیری می‌کند هر پاره‌ای

مشو زنهار ایمن از خمار بادهٔ عشرت

که دارد خندهٔ گل، گریهٔ تلخ گلاب از پی

ز ناله‌های غریبانه منع ما نکنی

اگر دل شبی از کاروان جدا افتی

از تندباد حادثه شمع مرا بخر

چون دست دست توست، به دست حمایتی

من آن روزی که چون شبنم عزیز این چمن بودم

تو ای باد سحرگاهی کجا در بوستان بودی؟

ای آینه، در روی زمین دیدنیی نیست

بیهوده چرا منت پرداز کشیدی؟