از جلوه ات ز هوش من زار می روم

چندان که می روی تو من از کار می روم

ما در جهان قرار اقامت نداده ایم

چون سرو سالهاست به یک پا ستاده ایم

ز اهل کرم به هند کسی را ندیده ایم

از طوطیان کریم کریمی شنیده ایم!

پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم

ما از دو خانه همچو کمان در کشاکشیم

ما آبروی فقر به گوهر نمی دهیم

سد رمق به ملک سکندر نمی دهیم

طرفی ز نهال قد آن شوخ نبستم

در سایه نخلی که نشاندم ننشستم

از دل نبرد زنگ الم باد بهارم

چون گرد یتیمی است زمین گیر غبارم

ما از لب خامش ز سخن داد گرفتیم

با شیشه سربسته پریزاد گرفتیم

ما همچو شرر تلخی غربت نکشیدیم

در نقطه آغاز به انجام رسیدیم

یک دم که به کف باده گلرنگ نداریم

بر چهره چو مینای تهی، رنگ نداریم

ز تن عضوی بود دلهای خودکام

که رنگ برگ دارد میوه خام

روی خوبت زنگ خودبینی زدود از گل‌رخان

کار صیقل کرد این آیینه با آهن‌دلان

حلقه هر در مشو با قامت همچون کمان

تا نگردی تیرباران ملامت را نشان

نوش‌ها درج است در نیش عتاب‌آلودگان

پشه دارد حق بیداری به خواب‌آلودگان

عیب دنیا را نمی‌بینند کوته‌دیدگان

گرچه بی‌پرده است در چشم نظر پوشیدگان

دل چو روشن گشت در غمخانه دنیا ممان

خرمن خود را چو کردی پاک در صحرا ممان

شد چو سوزن خشک، خار از قرب گل‌پیراهنان

رنج باریک آورد آمیزش سیمین‌تنان

کار صوفی چیست، خاطر را مصفا ساختن

از قبول نقش‌ها آیینه را پرداختن

هست با قد دو تا برگ اقامت ساختن

زیر دیوار شکسته رخت خواب انداختن

می کند آتش زبان دفع گزند خویشتن

مصرع برجسته خود باشد سپند خویشتن