ماهی که ببرد از مه و خورشید فَرِه

پرسید ز من که ای مطیعت که و مه

از فاعل و مفعول کدامین بهتر

گفتم که بنزد بنده مفعولُ به

بیمار غم تو گر نگردد به به

ور لاغر عشقت نشود فربه به

بی سیب زنخدان تو دانم که مرا

هرگز نشود گونه ی همچون به به

تا غالیه بر برگ سمن بیخته ئی

پیوند من سوخته بگسیخته ئی

چندانک در اوصاف رخت می نگرم

یا رب که چه بر کار دلم ریخته ئی؟

گر صد رهم از خویش جدا داشته ئی

ور زانک مرا بهیچ انگاشته ئی

تا در تنم از جان رمقی خواهد بود

دست از تو ندارم تو چه پنداشته ئی

در میکده گرنه پای بند میمی

محروم ز خاک آستانت کیمی

در بزم تو نی نواخت می یابد و من

در حسرت آنکه کاشکی من نیمی

گفتم جانم گفت ز جان سیر برای

گفتم بنگر گفت که رویم منمای

گفتم بنشین گفت ز پیشم برخیز

گفتم که بیا گفت برو ژاژ مخای

در ساغر زر لعل بدخشان داری

یا جوهر جان در گهر کان داری

آن خون سیا و شست یانی سرخاب

در دور تو آب شد ز میدان داری

گفتم چشمت گفت مکن بی بصری

گفتم جانم گفت ز دستم نبری

گفتم عقلم گفت که بر عقل بخند

گفتم که تنم گفت که بر تن بگری

گفتم قمرت گفت بچشمش گردی

گفتم شکرت گفت بچشمم خردی

گفتم بازا گفت که باز آوردی

گفتم مردم گفت کنون جان بردی

گفتم جانم گفت بمیر ار مردی

گفتم مردم گفت که نیکو کردی

گفتم چشمم گفت که بس بی آبی

گفتم نفسم گفت مکن دم سردی

گر با تو فلک دم زند از سرداری

چون شمع سزد اگر سرش برداری

از بحر و بر ار خراج خواهی رسدت

زیرا که دلی چو بحر در برداری

گفتم چه کند دفع غمم گفت که می

گفتم چه زند راه دلم گفت که نی

گفتم که تو داری دل من گفت که کو

گفتم ز غمت جان بدهم گفت که کی

ای آنکه برخ آتش و گیسو عودی

هر چند که در قصد دلی مقصودی

دیوان سلیمانی و زلفت چون باد

سازند بر آتش زره ی داودی

ای دل تو مرا درین عذاب افکندی

کز صورت حال من نقاب افکندی

وی دیده تو هم چرا بخون ریختنم

یکباره سپر بر سر آب افکندی

آن لحظه که سر مست من بی سر و پای

زان پرده سرا برون شدم پرده سرای

گفتم که ز پایه پای بر چرخ نهم

پایم بشد از جا و بماندم بر جای

ای شمع اگر سر نفرازی چه کنی

ور بر سر نطع سرنبازی چه کنی

سازندت اگر زانک بسوزی چه کنند

سوزندت اگر زانک نسازی چه کنی

گر طرّه ی مشکبار بر رو فکنی

ور زانک شکن برشکن مو فکنی

بی آنکه دلت ز صحبت ما بگرفت

هر لحظه چرا گره بر ابرو فکنی

بودی که کسی از تو نشانم دادی

تا خون دلم ز دیده باز استادی

یک روز میان من و اندوه فراق

یا رب چه بدی اگر فراق افتادی

روح ملکی ساجد و مسجود توئی

نفس فلکی عابد و و معبود توئی

در راه هوای تو بسر سیر کنان

ذرّات جهان قاصد و مقصود توئی

ای آنک تو مانی و نمانی بکسی

کونین ز بوستان صنع تو خسی

از رایحه ی لطفت و انوار جمال

عیسی نفسی یافت و موسی قبسی