پردلی باید که بار غم کشد

دردی این درد را هر دم کشد

زال زر را از پر سیمرغ پرس

رخش باید تا تن رستم کشد

فلک فیل زور فرزین گرد

عاقبت قصد اسب ناصر کرد

شاه اگر دفع ظلم او نکند

بنده ماند پیاده با رخ زرد

حرف عشق از سر زبان دور است

شرح این آیت از بیان دور است

ای به حرص و هوا کمر بسته

این حکایت از آن میان دور است

بولهب را محرم طاها که کرد

لؤلؤ اندر کیسهٔ لالا که کرد

حیف باشد این سخن در گوش عام

توتیا در چشم نابینا که کرد

هر که بی بهره شد ز دانش و هوش

گوش کن این حدیث مرد به گوش

ریش و سبلت اگر به کاری هست

هیچ‌کس نیست بهتر از بز وحوش

دریغ این درد را مرهم ندیدم

امید وصل بود آن هم ندیدم

از آن کار مرا سست است بنیاد

که عهد دوستان محکم ندیدم

برو جان پدر جانی طلب کن

سر خود گیر و سامانی طلب کن

از این کُه کندنت آخر چه حاصل

اگر زر بایدت کانی طلب کن