غلام کوسه زرد شبان جن گیرلی

مثال ریش او گفتم خس ما سوجه قندیلی!

بر در مدرسه جامی جم بحر و بری

دزد برد از سر من فوطه شیر و شکری

فوطه ام برد و هوا سرد و سرم درد گرفت

دزدک روی سیه را چه غم از درد سری

از مو نتوان ساخت میانی که تو داری

وز غنچه ی سیراب دهانی که تو داری

شبها نکنی گوش بفریاد اسیران

فریاد از آن خواب گرانی که تو داری

دستار فرست احمدی بی سر و پا را

از جامه آلیجه کتانی که تو داری

داده است غمت بیخودی دیگرم امروز

دیوانه و آشفته دل و ابترم امروز

در پیش رقیب تو ز سگ کمترم امروز

تا نشنوم آواز هلالی و نه بینم

کورم چو زلالی و چو قوسی کرم امروز

[...]

در خانه خود ره ندهد حیدرم امروز

فردا نکنم آرزوی سایه طوبی

حب علی و آل علی ام سبق بود

بر طبق این مقال مرا پیش صدر شاه

تا کی پیاده بی سر و پا دق و لق بود

مردمان گویند بی علت قمی

راست میگویند بی علت قمی است

اربعین یوم است بی ره خسته است

ناله ام از غمش دو دوک شده

غم خورم هر که سخن با مه من میگوید

وه چرا با مه من غیر سخن میگوید

ما را دواند میرو تاشد و زیر نیرو

تا زر گرفته دیر و آه نیلم و وایلو

خوش گنبدی است گنبد نقاش دل

در صفاهان سر بچرخ و پا بگل

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو

کره تند فلک دیدم و او در تک و دو

نخواهم کند دندان از لبش تا خون نخواهد شد

دلا در عشقبازی همدم غم ساختی ما را

پی نظاره ای رسوای عالم ساختی ما را

ایدل به پرسشت سگ جانانه آمدست

وز قصه من شکایتی می شنوی

سوز دل من فسانه می پنداری

خونابه ایست کاز دل بلبل چکیده است

تا گشت مرا دل زغم یار پریشان

جمعیت خاطر شده بسیار پریشان

جانا نشوی همدم اغیار که آخر

گل میشود از همدمی خار پریشان

شام هجران چند باشم بی گل رخسار او

ای خوش آن صبحی که بینم یک نظر دیدارا

می کشد دور از گل رویش بصد خواری مرا

هر لحظه سوزد آه بنوعی دگر مرا

کسی کاو دلربای خویش را با دیگری بیند

چون بلهوسان بعشق بازی نکنی

ره در حرم کعبه وصلت ندهند