بنای روزگار که این خشت زرنگار

بر طاق چارمین بلند آسمان نهاد

چون اوج بارگاه جلال ورا بدید

برکند مهر از او و بر آن آستان نهاد

هر که بدی کرد و به بد یار شد

هم به بد خویش گرفتار شد

عاشقان هجر تو را مونس جان ساخته اند

وصل چون نیست میسر، بهمان ساخته اند

گرفتم خانه در کوی بلا، بر من گرفت آتش

کسی کاوخانه در کوی بلا نگیرد چنین گردد

الهی چابکی را صید گردان در کمند من

که اطمینان پذیرد خاطر مشکل پسند من

بعد از وفات خاک وجودم سبو کنید

چون بشکند، سفال سگ کوی او کنید

اگر گویم نهال قامتت دلجوست میرنجی

و گر گویم سر زلف تو عنبر بوست میرنجی

شکایت چون کنم از جور چشم فتنه انگیزت

که گر گویم تو را بالای چشم ابروست میرنجی

ز مدح آنچه افزودیم در کمال

ز هجوی که گفتی همان کم شود

ز، دم لابه سگ چه شادی رسد

که از عف عفش موجب غم شود

اگر چه نیست روا سجده ی بتان کردن

تو آن بتی که تو را سجده میتوان کردن

چنان ضعیف شدم در غمش من درویش

که سایه را نتوانم کشید از پی خویش

میسر کی شود وصل تو ای آرام جان ما را

که از خویشان تو را بیم است و از بیگانگان ما را

تا هر زمان ز عشق نوایی نمیرسد

جان فگار من بنوایی نمیرسد

خواهم که ناله ای برسانم بگوش یار

از ضعف چون کنم که بجایی نمیرسد

کنون کاز سر سرو و پای صنوبر

کشد مرغ مرغوله و لاله ساغر

صنوبر قد من که نازش بود بر

بر او بسته ام دل چو بار صنوبر

ملایک سپاها سپاهان خرابست

ز اعمال عمال پر زور و پر زر

آن گل که دل اهل وفا را خون کرد

خون کرد چنانکه کس نداند چون کرد

سر پنجه بخون عاشقان گلگون کرد

چون شاخ گلی که غنچه ها بیرون کرد

کشیده اشک برویم ز روی دیده خطی

که سرخی رخ عاشق ز روی دیده خوش است

هزار شکر که پشم وزغ فراوان شد

غلاف خایه خرگوش اخته ارزان شد

گفتم اظهار غم عشق بر یار کنم

گریه مانع شد و نگذاشت که اظهار کنم

سرکویش که شد اهل نظر را سجده گاه آنجا

دمی صد خون کند چشم سیاهش بیگناه آنجا

پهلوی سگ تو جاست ما را

جایی به از این کجاست ما را