شود بینا به دیدار تو چشم اکمه نرگس

شود گویا به مدح تو زبان اخرس سوسن

فما بفقیر شام برقک فاقه

و لا فی بلاد انت صیبها محل

از تاب جود او چو دل کوه خون گرفت

آوازه درفکند که یاقوت احمرم

در سلسله زمان موخر

بر هندسه جهان مقدم

در مصاف قضا به خون عدوش

تا به شمشیر بید گلگون باد

دست چنار بی زر هرگز برون نیاید

ابر اربه یاد دستش بارد ز آسمان نم

درم از کف او به نزع اندرست

شهادت از آنستش اندر دهان

جهان را باز دیگر شد نشان و صورت و سیما

به عدل شاه نام آور، جهان عدل شد پیدا

بر آنی که غم بر دل من گماری

من از غم نترسم، بیا تا چه داری

آن کیست که بی تو ساعتی خوشدل بود.

بیا ای مفرح کربت و مونس غربت

بای حکم زمان صرت متخذا

ریم الفلا بدلا من ریم اهلیکا

سخن به که ماند ز ما یادگار

که ما بر گذاریم و او پایدار

خدای را به همه حال زیر پرده صنع

خزینه های علوم است و گنجهای حکم

ایمن مشو ای حکم تو از حکم سدوم

از تیر سحرگاه و دعای مظلوم

هر که در راه عشق صادق نیست

جز مرایی و جز منافق نیست

فرمان ترا که باد نافذ

بر جان رهی کشد به پیشت

آن روز مباد هرگز ای جان و جهان

کز وصل تو محروم شود این دل و جان

عدل کن زانکه در ولایت دل

در پیغمبری زند عادل

از رعیت شهی که مایه ربود

بن دیوار کند و بام اندود

آن را که غمی بود که بتواند گفت

غم از دل خود به گفت بتواند رفت