گر کار جهان به میل ما ساز نشد

ور باب مرادمان به رخ باز نشد

تسلیم شویم و ترک تدبیر کنیم

تدبیر ندارد آنچه ز آغاز نشد

یا‌رب غلطم فزون ز مقدار بود

روزم سیه از خطای بسیار بود

با اینمهه نیست افتخارم بکسی

فخرم همه بر خدای غفار بود

کس خاطر من بیارئی شد نکرد

وز بند غمم زمانی آزاد نکرد

اظهار شکستگی نکردم بکسی

کود داد اگر نکرد بیداد نکرد

ا‌رب چو من ار گناهکاری باشد

غفران ترا در انتظاری باشد

عفوت ز پی گناهکاران گردد

چون یار که در سراغ یاری باشد

ای آنکه بجز تو هرگزم یار نبود

در شدت و محنتم نگهدار نبود

در مهلکه‌ها که بسته بد راه نجات

افتادم و جز توأم مدد کار نبود

ای آنکه بجز تو یار و همراز نبود

روزی که مرا معین و دمساز نبود

وقتی نه چنین بود که بر من هرگز

جز باب عنایتت دری باز نبود

یا‌رب همه عالم به پناهی نازند

بر مال و زر و مکنت و جاهی نازند

رندان گدای تو ننازند بهیچ

نازند اگر بچون تو شاهی نازند

ای آنکه دل شکسته جای تو بود

عالم همه پرتو لقای تو بود

گویند که نفی غیر اثبات حق است

نفی که کنم که او سوای تو بود

زاهد که مواعظش بجز نیش نبود

صوفی که دمی بحالت خویش نبود

افسوس که مردان قلندر رفتند

گشتیم بسی اثر ز درویش نبود

ای برتر از آنکه برتو ادراک رسد

یا وهم بلند و عقل چالاک رسد

ره در تو بغیر ما عرفناک نبود

عقلی که رسد به ما عرفناک رسد

هر کس که رهی گزید رهبر نشود

هر حیه دری بدهر حیدر نشود

کی گام پی صفیعلی شاه نهد

تا مرد مجرد و قلندر نشود

درویش اگر فنای فی‌ الله شود

ز اسرار وجود جمله آگاه شود

اما نرسد کسی باین رتبه مگر

بر وی نظری ز مرشد راه شود

رفتن بخرابات حسابی دارد

رو همره آنکه فتح بابی دارد

این درس بمستی و خرابی خوانند

نه مدرسه‌ای و نه کتابی دارد

میخانه ما گشاده با بی دارد

دلها همه را زنده بآبی دارد

نقصی نبود دلیل آبادی اوست

مانند صفی اگر خرابی دارد

خوش آنکه حدیث کفر و ایمان نشنید

افسانه کافر و مسلمان نشیند

جز جام شراب و دست ساقی نشناخت

جز نان نگار و حرف جانان نشنید

باری ز جنون و عقل ما بار نشد

این باب بحیله بر کسی باز نشد

وین نقص کمال و کفر و دین کار نشد

وین یار بشیوه با کسی یار نشد

هر لحظه صفی حساب ره باید کرد

چاه است بهر قدم نگه باید کرد

رحمت پی رحمت آید از رب غفور

اما نه گنه پی گنه باید کرد

چون بود ظهور لازم ذات وجود

ظاهر شدنش هم از ره رحمت بود

امروز که شد بوصف رحمت ظاهر

نامی ز گنه نماند وین شد مشهود

حاشا که کسی شراب را فاش خورد

با مرد ژاژخای فحاش خورد

می آنکه بکج طبعی و پرخاش خورد

آدم نبود سگی بود لاش خورد

عاقل می پخته را به خامی نخورد

مقسوم خواص پیش عامی نخورد

می خوردن فاش و بد بود شرب یهود

این لقمه کسی باین حرامی نخورد