وقت عیش و وقت نوش است ای صنم

گاه ترک عقل و هوش است ای صنم

زلف تو دلم را به تپش آورد آری

چون دام ببیند بتپد قلب کبوتر

ز تنهایی دلم دیوانه شد آن یار همدم کو

به رسوایی برون از خانه شد آن زلف برهم کو

کرم‌های ترا هرگز فراموش

نخواهم کرد اگر کردم کفن‌پوش

دل و دین و علم و عقلم که شدم بعمر حاصل

صنمی چنانکه دانی بلطیفه کرد زایل

گر هیچ جامه مرد ندارد بروزگار

بهتر ز جامه که در او هیچ مرد نیست

وعده کردی که به من یک دل و یکرو باشی

نه ستمکار و دل آزار و جفا جو باشی

روی بر هر کس کنی با تیغ تیز

رو به او آورده بخت مقبلش

کمند گیسو را گره از چه زنی

کمان ابرو را بزه از چه کنی

ز خیالت آن پریرو شده پیکرم خیالی

نگذشت از خیالم به لطافتت مثالی

اشارت باءببد و ممکناتست

که موج ثانی از دریای ذاتست

بود تا از تعینها کنایت

هم از تعداد موجودات آیت

ز مرد داری از نور هدایت

ز نفس کلیت باشد کنایت

زمان مذکور شد در آن دایم

بیانش نیست بر تکرار لازم

دگر نوریست زیتت در عبارت

کز استعداد اصلی شد اشارت

دگر گویم تو را ز اسفار اربع

نهایت چیست هر یک را بموقع

مراد از واو باشد وجه مطلق

که درکل است و هر کل ز اوست مشتق

عبارت هاء ز ذات شاه جود است

وی از حیث ظهور است و وجود است

هرچه‌ نه‌ پیوند یار بود بریدند

وآنچه‌ نه‌ پیمان دوست‌ بود شکستند

ای بت‌ صاحبدلان مشاهده بنما

کت‌ همه‌ بینند و خویشتن‌ نپرستند